«باب النهي عن الذكر والكلام علي الخلاء»
بابی است در بیان نهی از ذکر خدا و سخن‌گفتن به هنگام قضای حاجت

موقعی که برای قضای حاجت نشسته است مکروه است یاد خدا و سخن‌گفتن، خواه در صحرا باشد یا در ساختمان، و هرنوع اذکار و سخن یکسان است، و سخن نگوید مگر برای ضرورت، حتی اگر کسی عطسه نماید، نگوید: «يَرْحَمُكَ اللَّه». و اگر خودش عطسه کند، نگوید: «الْحَمْدُ لِلَّه». و اگر کسی بر او سلام گفت، جواب سلامش ندهد. و اگر صدای مؤذن بشنود جواب آن را ندهد و مانند مؤذن نگوید. و اگر اذان شنید و جواب اذان به دل بگوید و به زبان نیاورد مانعی ندارد. همچنین اگر در حال جماع بود به دل جواب مؤذن بگوید و بر زبان نیاورد.

و در صحیح مسلم آمده است موقعی که رسول الله صبول می‌کرد مردی که عبور می‌کرد سلام نمود و رسول الله صجواب سلامش نداد.

و در سنن ابوداود و نسایی و ابن ماجه به اسناد صیح از مهاجر بن قنفذ روایت نمود که مهاجر گفت:

«أَتَيْتُ النَّبِىَّ جوَهُوَ يَبُولُ فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ فَلَمْ يَرُدَّ عَلَىَّ حَتَّى تَوَضَّأَ ثُمَّ اعْتَذَرَ إِلَىَّ و قَالَ: «إِنِّى كَرِهْتُ أَنْ أَذْكُرَ اللَّهَﻷَ إِلاَّ عَلَى طُهْرٍ». «مهاجر گفت: نزد رسول الله صآمدم و سلام بر او نمودم وقی که مشغول بول بود، جواب سلامم نگفت تا این که وضو گرفت و معذرت خواست و فرمود: مکروه دانستم نام خدا را یاد نمایم وقتی که بر طهارت نیستم».