«باب ما يقول إذا أصابته نكبة قليلة أو كثيرة»
بابی است در بیان آنچه می‌گوید وقتی که مصیبتی اندک یا بسیار به او برسد

قَالَ اللّهُ تَعَالَی:

﴿وَبَشِّرِ ٱلصَّٰبِرِينَ ١٥٥ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَصَٰبَتۡهُم مُّصِيبَةٞ قَالُوٓاْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَيۡهِ رَٰجِعُونَ ١٥٦ أُوْلَٰٓئِكَ عَلَيۡهِمۡ صَلَوَٰتٞ مِّن رَّبِّهِمۡ وَرَحۡمَةٞۖ وَأُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡمُهۡتَدُونَ ١٥﴾[البقرة: ۱۵۵-۱۵۷].

خدای متعال فرمود: «و مژده بده شکیبایان را، آن مردمی که هر موقع مصیبی به ایشان رسید، می‌گویند: إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ: ما همه مملوک خدا هستیم و ما همه به سوی او بازگشت داریم. این مردم که در مقابل مصیبت صبر و رضا دارند. اینان به راه راست هستند که از پروردگار به ایشان رسیده است و ایشان از این صبر و رضا به رحمت خدا رسیده‌اند و ایشانند که ایشان به راه راست رسیده‌اند».

«وَرَوَيْنَا فِي كِتابِ ابْنِ السُنِّي عَنْ أبِي هُرَيْرَةَسقالَ: قالَ رسول اللهج: لِيَسْتَرْجِعْ أَحَدُكُمْ فِي كُلِّ شَيْءٍ حَتَّى فِي شِسْعِ نَعْلِهِ فَإِنَّهَا مِنْ الْمَصَائِبِ». رسول الله صفرمود: «باید هریک از شما در هر ناراحتی بگوید: إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ:ما همه مملوک خدا هستیم و بازگشت ما همه به سوی خداست. وقتی که انسان می‌داند که در این دنیا باید روزی رخت سفر ببندد و روانه‌ی آخرت شود باید بداند که هرچیز دیگری هم برای مدت محدودی به وجود می‌آید و وقت آن که به سر آمد باید برود. بنابراین، اگر بند نعلین‌تان پاره شد هم بگویید: إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ: برای این که بریدن بند نعلین هم از مصائب است». و آنچه انسان را ناراحت می‌کند مصیب شمرده می‌شود حتی خاموش‌شدن چراغ. و این سخن ارشاد نبوی است که اگر بشقابی شکست، خدمتکار را ناسزا نگوید، بلکه بگوید: إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إلَيْهِ رَاجِعُونَ، در برابر هر نکبتی خواه کوچک، خواه بزرگ، خواه اندک، خواه بسیار، این سخن را بر زبان آورد.