ایمان به الله

چهارم: نور کلمه‏ی لا إله إلا الله تاریکی قلب را روشن می‌کند

بدان که نور لا إله إلا الله به تناسب قوت و ضعفِ برخورداری بنده از پرتوش، تاریکی‏ها و تیرگی‏های گناهان را می‏زداید. این کلمه، نور و روشنایی دارد و گویندگان و پیروان این کلمه، از لحاظ ضعف و قوت یا میزان برخورداری از این نور، متفاوتند؛ برخی از مردم به نسبت این نور هم‌چون خورشیدند، برخی همانند ستاره‏ای درخشان، عده‏ای مانند مشعلی بزرگ، بعضی مثل چراغی فروزان و برخی هم‌چون چراغی کم‌نور. به همین خاطر در روز قیامت، انوار و پرتوهای ایمان در سمت راست و در جلوی افراد، متناسب با نور این کلمه که از لحاظ علم و عمل و شناخت، در قلب‏هایشان وجود داشته است، ظاهر می‏شود؛ هر چه نور این کلمه بیش‌تر باشد، به تناسب حد و اندازه‌ای که دارد، شبهات و شهوات را می‏سوزاند تا جایی که انسان به وضعیتی می‏رسد که هیچ شبهه و شهوت و گناهی نمی‏ماند. این، وضعیت انسانی‌ست که در توحیدش صادق است و چیزی را شریک الله نمی‌سازد؛ پس هر گناه یا شهوت یا شبهه‏ای که به این نور نزدیک شود، آن را ضعیف‌تر می‏کند. بدین‌سان آسمان ایمان انسان به وسیله‏ی ستارگان از دسترس سارقان نیکی‏هایش حراست شده است. سارق به آن دسترسی ندارد، مگر در هنگام غفلت انسان؛ اما آن‌گاه که انسان به خود بیاید و بداند که چه چیزی از او دزدیده شده، آن را از سارق بازپس می‌گیرد یا با تلاشی دوباره، چند برابر آن را به‌دست می‏آورد؛ پس انسان موحد، با دزدان جنی و انسی این‌چنین رفتار می‌کند و هم‌چون کسی نیست که خزانه‏ی خود را بدون حراست در برابر دزدان باز کرده است [۲۲].

[۲۲]- مدارج السالکین، ۱/۳۶۹.