سخن پایانی

سخن درباره‌ی ایمان به الله ﻷدر این کتاب، مطلبی‌ست که الله ﻷآن را برای من آسان گردانید و این کتاب را «ایمان به الله أ» نامیدم. هر مطلب درستی در این کتاب باشد، فقط از لطف خداوندی‌ست و هر خطا و نقصی در آن باشد، از جانب خودم می‌باشد و از الله متعال آمرزش می‎طلبم و به سوی او بازمی‎گردم، و الله و پیامبرش از آن، مبرا و دورند. همین، برایم بس که خیلی حریص بودم که دچار خطا و اشتباه نشوم؛ امید است که از اجر و پاداش محروم نگردم.

از الله متعال می‎خواهم که این کتاب را برای هر انسانی- هرجا که باشد-، سودمند بگرداند و سبب افزایش ایمان و هدایتش یا سبب تعلیم یا یادآوری او باشد؛ از الله متعال می‎خواهم که به برادران دینی‎ام که این کتاب را می‎خوانند، توفیق دهد که مرا در دعاهایشان یاد کنند؛ زیرا دعای خیر برادر برای برادر دینی‎اش در غیاب او، به خواست الله متعال، مستجاب می‎شود.

این کتاب را با این آیه به پایان می‎رسانم که:

﴿ رَبَّنَا ٱغۡفِرۡ لَنَا وَلِإِخۡوَٰنِنَا ٱلَّذِينَ سَبَقُونَا بِٱلۡإِيمَٰنِ وَلَا تَجۡعَلۡ فِي قُلُوبِنَا غِلّٗا لِّلَّذِينَ ءَامَنُواْ رَبَّنَآ إِنَّكَ رَءُوفٞ رَّحِيمٌ ١٠ ﴾[الحشر: ۱۰].

«ای پروردگارمان! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند، بیامرز و در دل‌هایمان هیچ کینه‌ای نسبت به مؤمنان قرار مده؛ ای پروردگارمان! بی‌گمان تو، بخشاینده‌ی مهرورزی».

شاعر می‎گوید:

إلهی لا تعذبنـی فإنی
مقر بالذی قد كان منّی

«ای معبودِ من! عذابم مده که به گناهانم اعتراف می‎کنم».

وما لی حیلة إلا رجائی
وعفوك إن عفوتَ وحسن ظنی

«چاره‎ای جز امید به رحمت و گذشت تو- اگر گذشت کنی- و حسن گمانم ندارم».

فكم من زلة لی فی البرایا
وأنت علیَّ ذو فضل ومنّ

«در بین مخلوقات گناهان و لغزش‎های فراوانی داشتم، و تو بر من لطف و منت زیادی کردی».

إذا فكّرت فی ندمی علیها
عضضت أناملی وقرعت سنی

«هرگاه به پشیمانی بر این گناهان فکر می‎کنم، انگشتانم را گاز می‎گیرم و دندان حسرت و پشیمانی بر هم می‌سایم».

یظن الناس بی خیراً وإنّی
لشـر الناس إن لم تعف عنّی

«مردم به من گمان نیک دارند؛ ولی اگر از من گذشت نکنی، من بدترین مردم هستم».

سبحانك اللّهم وبحمدك، أشهد أن لا إله إلا أنت أستغفرك وأتوب إلیك