ـ ستارگان:
گروهی از اعراب ـ همانند ایرانیان ـ به ستاره‌پرستی نیز آشنا شده بودند. چنانچه «صاعد أندلسی» روایت می‌كند كه:
«طایفه (حمیر) خورشید را می‌پرستیدند، طایفه (كنانه) ماه را، طایفه (تمیم) ستاره دبران را، طایفه (لخم) و (جذام) ستاره مشتری را، قبیله (طی) ستاره سهیل را، قبیله (قیس) ستاره شعری' را و قبیله (اسد) عطارد را...مورد پرستش قرار می‌دادند».
قرآن كریم در این باره می‌فرماید:
﴿لَا تَسۡجُدُواْ لِلشَّمۡسِ وَلَا لِلۡقَمَرِ وَٱسۡجُدُواْۤ لِلَّهِۤ ٱلَّذِي خَلَقَهُنَّ إِن كُنتُمۡ إِيَّاهُ تَعۡبُدُونَ ٣٧﴾[فصلت: ۳۷] ... ﴿وَأَنَّهُۥ هُوَ رَبُّ ٱلشِّعۡرَىٰ ٤٩﴾[النجم: ۴۹].
«برای خورشید و ماه سجده نكنید، برای خدایی كه آنها را آفریده است، سجده كنید اگر واقعاً او را عبادت می‌كنید» ... «و همانا اوست پروردگار ستاره شعری».
در قرآن، اشاره به اینكه خورشید و ماه و ستارگان و...آفریده خدا هستند و خداوند خالق همه آنها و سایر مخلوقات می‌باشد، و خلاصه اینكه نفی خدا بودن ستارگان و پرستش آنها، فراوان است.