ـ واسطهها، كمكم خدا ميشوند!
به راستی، بشر از زمانی كه واسطهتراشی در پیشگاه خدا را به دروغ ساخت و بدان روی آورد، گمراهی آن چنان بشر را از تاریكیای، به تاریكی عمیقتری انداخت تا جایی كه خود خدا را فراموش كردند. همان خدایی كه برایش دلاّلها و واسطهها قرار داده بودند، خودش را فراموش كردند و واسطههایش را ذكر كردند و همانند خدا دوست داشتند و یكسره بدانان روی آوردند، به طوری كه از شنیدن نام خدا به تنهایی، دیگر شور و شوقی از ایشان دیده نمیشود، ولی به محض به میان آمدن نام یكی از همین واسطهها و یا بندهای دیگر از بندگان خدا، هیاهو و نعرهها سر میدهند و غرق سرور و شادی میشوند و چه بسا به حالت جذبه میافتند و ذكر و سرودگویان، به دستافشانی و پایكوبی و سر تكان دادن میپردازند!! و گاهی هم در مقابل انسانی بیخبر از قرآن و سنّت، زانو میزنند و حرفشنوی میكنند!!.
﴿وَإِذَا ذُكِرَ ٱللَّهُ وَحۡدَهُ ٱشۡمَأَزَّتۡ قُلُوبُ ٱلَّذِينَ لَا يُؤۡمِنُونَ بِٱلۡأٓخِرَةِۖ وَإِذَا ذُكِرَ ٱلَّذِينَ مِن دُونِهِۦٓ إِذَا هُمۡ يَسۡتَبۡشِرُونَ ٤٥﴾[الزمر: ۴۵].
«هنگامی كه نام خداوند به تنهایی و یگانگی برده شود، كسانی كه به آخرت ایمان ندارند، دلهایشان میگیرد و بیزار میشود، امّا هنگامی كه نام كسانی غیر از او برده میشود، ناگهان شاد و خوشحال میشوند!».
بنابراین، نزد آنان در هر چیزی بُرد با این شركاء و واسطههاست. چه در محبّت، چه در عبادت و اخلاص، چه در استغاثه و توسّلها، چه در نذر و قربانی و عشق و حماسهها...و چیزی برای خدا نمانده است كه قابل ذكر باشد، مگر اینكه به تبعیت آن واسطهها، از او هم نامی ببرند!.
﴿وَجَعَلُواْ لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ ٱلۡحَرۡثِ وَٱلۡأَنۡعَٰمِ نَصِيبٗا فَقَالُواْ هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعۡمِهِمۡ وَهَٰذَا لِشُرَكَآئِنَاۖ فَمَا كَانَ لِشُرَكَآئِهِمۡ فَلَا يَصِلُ إِلَى ٱللَّهِۖ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَىٰ شُرَكَآئِهِمۡۗ سَآءَ مَا يَحۡكُمُونَ ١٣٦﴾[الأنعام: ۱۳۶].
«مشركان سهمی از زراعت و چهارپایانی را كه خداوند آنها را آفریده است، برای خدا قرار میدهند و به گمان خویش میگویند: این برای خداست (و با این سهم به خدا تقرّب میجوییم و بدین منظور، آنها را به میهمانان و ناتوانان میدهیم) و این برای شركاء و معبودان ماست (و با این سهم نیز به معبودان تقرّب میجوییم و بدین منظور آن را به رؤسا و پردهداران و كاهنان و خادمان بتكدهها و معابد میدهیم). امّا آنچه به شركاء ایشان تعلّق میگیرد، به خدا نمیرسد (و صرف كردن آن در راه خدا حرام است) و آنچه متعلّق به خدا میباشد، به شركاء ایشان میرسد (و میتوان برای آنها صرف كرد و به كاهنان و رؤسا و خدمتگزاران اصنام ایشان داده شود!) واقعاً چه بد داوری میكنند!».
متأسّفانه، این آلودگی به عقاید مسلمانان امروزی نیز سرایت كرده است تا جایی كه نزدیک است خود خدا را فراموش كنند و به دایره شرک وارد شوند. به همین جهت لازم دانستهایم فصل جداگانهای را به همین مورد اختصاص دهیم تا بدانیم كه چه خطری در كمین آنهاست:
﴿وَمَا يُؤۡمِنُ أَكۡثَرُهُم بِٱللَّهِ إِلَّا وَهُم مُّشۡرِكُونَ ١٠٦﴾[یوسف: ۱۰۶].
«و اكثر آنهایی كه ادّعای ایمان میكنند، مؤمن نیستند مگر اینكه مشركند!».