بینش یا انبار اطلاعات
واژه‌هایی مانند علم، نور، الباب، عقل و حکمت در قرآن مجید، فراوان به کار رفته. منظور خداوند چیست؟ آیا منظور انبار اطلاعات شدن و انباشتن مغز از یکسری اطلاعات موجود در کتاب‌هاست؟ در اینصورت ابوذر و بلال باید بیسواد باشند. زیرا آنها نه صرف و نحو بلد بودند و نه قواعد پیچیده و دشوار عربی را! من چه می‌گویم حتی شخص پیغمبر نیز امی بوده و سواد خواندن و نوشتن نداشته‌اند. پس منظور خداوند از این کلمات چیز دیگری است. افرادی مانند بلال یا ابوذر، نوعی بینش و به قول ایرانی‌های قدیم، خرد سپیدی داشتند که به فراست و به صورت فطری سخن حق را با تمام وجود چشیده و در برابر آن سر تسلیم فرو می‌آوردند [۲۰۵]و حتی برایش شکنجه شده و در راهش جان می‌دادند. ولی ابوالحکم یعنی پدر علم و بزرگترین علامه مکه از آنجا لقب ابوجهل گرفت که این بینش خالی از تعصب و این خرد سپید را نداشت و این روح حقیقت جویی را، پس خسرالدنیا و الآخره شد.
آری شما می‌توانید یک نوت بوک با چند عدد سی دی بردارید و همه جا بروید و به همه سئوالات پاسخ دهید ولی آیا در اینصورت علامه اید؟ خداوند انسانهای اینگونه را به خر تشبیه کرده است: ﴿مَثَلُ ٱلَّذِينَ حُمِّلُواْ ٱلتَّوۡرَىٰةَ ثُمَّ لَمۡ يَحۡمِلُوهَا كَمَثَلِ ٱلۡحِمَارِ يَحۡمِلُ أَسۡفَارَۢاۚ بِئۡسَ مَثَلُ ٱلۡقَوۡمِ ٱلَّذِينَ كَذَّبُواْ بَِٔايَٰتِ ٱللَّهِۚ وَٱللَّهُ لَا يَهۡدِي ٱلۡقَوۡمَ ٱلظَّٰلِمِينَ ٥﴾[الجمعة: ۵].
به فهم و شعور ناب و خالی از گرد و غبار تعصب و مدرسه و آموزه‌های و باورهای غلط قدماء در فارسی: بینش در آتنی سوفیا و در عربی علم و حکمت می‌گویند.یعنی کسی که دارای روح حق طلبی است در پی عناد و لجاج و تعصب و کینه توزی نیست. در پی اثبات و توجیه خریت آباء و اجدادش نیست. بلکه فقط و فقط،تشنه حقیقت است. او نیت اثبات تعصبات و امیال نفسانی خود را ندارد. نیت شهرت ندارد. نیت به کرسی نشاندن اباطیل منحط آباء و اجداد خود را ندارد. بلکه تشنه رسیدن به وحدانیت، درک حقیقت و رسیدن به خدا و به آرامش است. چگونه می‌توان به چنین بلوغ فکری و روحی رسید؟ نباید اجازه دهی شیطان اعمالت و علمت را در نظر تو زینت دهد. ﴿وَإِذۡ زَيَّنَ لَهُمُ ٱلشَّيۡطَٰنُ أَعۡمَٰلَهُمۡ﴾[الأنفال: ۴۸]. دای تو هوای نفسانی تو و اثبات وجود خودت و تعصباتت نباشد ﴿أَرَءَيۡتَ مَنِ ٱتَّخَذَ إِلَٰهَهُۥ هَوَىٰهُ﴾و فکر نکنی راه و روش تو بهترین است (چون هر روز در نماز می‌خوانی: ﴿ٱهۡدِنَا ٱلصِّرَٰطَ ٱلۡمُسۡتَقِيمَ ٦﴾[الفاتحة: ۶]. تا لااقل جزو زیانکارترین مردم نباشی: ﴿قُلۡ هَلۡ نُنَبِّئُكُم بِٱلۡأَخۡسَرِينَ أَعۡمَٰلًا ١٠٣ ٱلَّذِينَ ضَلَّ سَعۡيُهُمۡ فِي ٱلۡحَيَوٰةِ ٱلدُّنۡيَا وَهُمۡ يَحۡسَبُونَ أَنَّهُمۡ يُحۡسِنُونَ صُنۡعًا ١٠٤﴾[الکهف: ۱۰۳-۱۰۴]. آیا می‌خواهید شما را به زیرانبارترین اعمال آگاه کنم. کسانی که تمام تلاش خود را در حیات دنیوی به کار می‌گیرند و فکر می‌کنند بهترین راه و روش را دارند. (به یاد سخن آیت الله مطلق رافضی افتادم که در سخنرانی خود می‌گفت: اگر شیعَه به بهشت نرود کــــه برود؟!!!!).
خداوندا ملت ساده دل مرا از نادانی و تعصب نجات ده.
[۲۰۵] حضرت علی: «الاسلام هو التسلیم» «اسلام یعنی تسلیم».