حب، ماسکی بر چهرۀ شرک
براستی برای انسانی که ذره‌ای حقیقت بین است و خالی از تعصب، مشاهده کسانی که اینهمه دم از حب اهل بیت می‌زنند جای تعجب و تاسف است. براستی این حب چه سودی دارد آن هم این حب بدون معرفت و شناخت؟ اگر اهل بیت هم اینک زنده بودند شاید آری فقط شاید دوست داشتنشان سودی به حال آنها داشت برای دفاع از آنها یا ابراز علاقه به آنها ولی حالا چه سودی دارد؟ ممکن است روحانی محل، بگوید دوست داشتن آنها فایده‌اش به خود ما بر می‌گردد پس شما آنها را برای خودتان دوست دارید؟ نه به خاطر صفات والای آنها؟ سئوال دیگر: اگر نتیجه دوستی اهل بیت این است که ما در حکومت اسلامی می‌بینیم یعنی آنچه که پس از ۴۰۰ سال که از دوران صفویه می‌گذرد و آنچه پس از ۳۰ سال انقلاب اسلامی می‌بینیم چیزی نیست جز افزایش تصاعدی خرافات و تعصبات و دروغ‌ها و کینه توزیها در بین به اصطلاح مذهبیون و فساد و فحشا و دنیا‌پرستی و دین گریزی و حیله گری و دروغ در بین بقیه، آری اگر این نتیجه حب اهل بیت است من فکر می‌کنم اهل بیت بسیار خوشوقت خواهند شد اگر شما دیگر آنها را دوست نداشته باشید و به جای آن، اندکی به فکر اصلاح و تغییر خود برآیید و دست از دروغ و تعصب بردارید. البته اگر اندکی دقت کنیم اینهمه دم از حب اهل بیت زدن چیزی نیست جز پوششی بر آنهمه خطا و خرافه و تعصب که در دل همۀ آنها چهره کریه شرک لانه کرده و در روزی که تبلی السرائر (روز آشکار شدن نهانها و رازها، روز قیامت) است متاسفانه این چهره آشکار شده و صاحبش را به دوزخ می‌کشاند. ﴿إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ وَذَكَرُواْ ٱللَّهَ كَثِيرٗا وَٱنتَصَرُواْ مِنۢ بَعۡدِ مَا ظُلِمُواْۗ وَسَيَعۡلَمُ ٱلَّذِينَ ظَلَمُوٓاْ أَيَّ مُنقَلَبٖ يَنقَلِبُونَ ٢٢٧﴾[الشعراء: ۲۲۷].