۱- اهل سنّت
قائم الزمان یا نائب او برآشفته و خشمگین و غمگین... شمشیرش را کشیده و بر دوش می‌گذارد و اهل سنّت را - که مراجع معتبر شیعه لقب «مرجئه» را به آنان داده‌اند - با شمشیرش درو می‌کند [۱۵۲]، و گفته‌اند: «ويح هذه المرجئة [۱۵۳]، إلى من يلجئون غداً إذا قام قائمنا [۱۵۴]، يذبحهم والّذي نفسي بيده كما يذبح القصّاب شاته» [۱۵۵].
«وای به حال این مرجئی‌ها، فردا که قائم ما ظهور کرد به چه کسی پناه می‌برند، به خدا سوگند همان‌گونه که قصّاب گوسفند را ذبح می‌کند، آنها را ذبح خواهد کرد».
و گاهی هم اهل سنّت را لقب «مخالفین» داده‌اند، و گفته‌اند: «ما لمن خالفنا نصيب، إنّ الله قد أحلّ لنا دمائهم عند قيام قائمنا» [۱۵۶].
«مخالفین ما در دولت آینده‌ی قائم سهم و بهره‌ای ندارند، خداوند خون آنها را هنگام قیام قائم براى ما حلال کرده است».
بعضی وقتها هم آنها را «ناصبی» نامیده‌اند: «فإذا قام قائمنا عرضوا كلّ ناصب عليه، فإن أقرّ بالإسلام وهي الولاية، وإلاّ ضرب عنقه، أو أقرّ بالجزية فأداها كما أدّی أهل الذمّة» [۱۵٧].
«وقتی مهدی قیام کرد، همه سنّی‌ها نزد او عرضه می‌شوند، اگر به اسلام که ولایت شیعه است اعتراف کردند که خوب، در غیر این صورت، اگر مانند اهل ذمّه (یهود و نصارى)، حاضر به پرداخت جزیه شدند از آنها می‌پذیرد وگرنه، گردنشان را با شمشیر می‌زند».
ولی بین این روایت و روایتهای بعدی تناقض آشکاری ملاحظه می‌شود که می‌گویند: توبه از سنّی پذیرفته نمی‌شود.
[۱۵۲] بحار ۵۲/۳۶۱. [۱۵۳] علّت نامگذاری سنّی به مرجئی از سوی شیعه این است که معتقداند خداوند منصوب کردن امام را به تأخیر انداخته تا بعد از رسول خدا ص با انتخاب مردم تعیین شود، مجمع البحرین۱/۱٧٧-۱٧۸، مرآة العقول ۴/۳٧۱ [۱۵۴] الغیبة ص۱٩۰. [۱۵۵] منبع سابق ۱٩۰-۱٩۱، وبحارالانوار ۵۲/۳۵٧. [۱۵۶] بحار ۵۲/۳٧۶. [۱۵٧] تفسیر فرات ص ۱۰۰، بحار ۵۲/۳٧۳.