ج- خود را روی قبرانداختن
یکی دیگر از مناسک زیارت قبر و بارگاهها، گذاشتن صورت بر روی قبر، و بوسیدن اطراف آن، و مناجات کردن با صاحب قبر است، طوری که آن‌قدر آن کار را ادامه دهد که نفسش قطع شود، همان‌گونه که مجلسی گفته: «باب ما يستحبّ عند قبره÷» [۲۸۸]. «فصلی درباره‌ی آنچه مستحب است موقع زیارت انجام شود».
سپس یادآور شده که شیخ الطائفه «طوسی» در توصیف کارهای زیارت جمعه گفته: «...ثمّ تنكّب على القبر وتقول: مولاي، إمامي مظلوم استعدي على ظالمه النّصر النّصر، حتی ينقطع النفس» [۲۸٩].
«سپس خود را روی قبر می‌اندازی و می‌گویی: مولایم، امامم مظلوم است، او را یاری کنی یاری، آن‌قدر بگو تا نفست قطع می‌گردد».
در اکثر زیارتنامه‌ها تأکید می‌کنند بر این‌که در اثنا یا خاتمه زیارت، خود را بر روی قبر بیندازند و او را بخوانند. و ادعا می‌کنند که جعفر صادق توصیه کرده به کسی که او را زیارت می‌کند، سه روز قبل از زیارت روزه باشد، سپس غسل کند، و بعد از پوشیدن لباس جدید دو رکعت نماز بخواند. سپس گفته است: «فإذا أتيت الباب فقف خارج القبّة، وأومأ بطرفك نحو القبر وقل:يا مولاي يا أباعبدالله، يا ابن رسول الله، عبدك ابن عبدك، وابن أمتك، ذليل بين يديك، المقصّر في علوّ قدرك، المعترف بحقّك، جاء مستجيراً بذمّتك، قاصداً إلى حرمك، متوجّهاً إلى مقامك.ثمّ انكب على القبر ثانية...» [۲٩۰].
«وقتی نزدیک درب شدی در خارج گنبد توقّف کن، و با گوشه‌ی چشم بسوی قبر اشاره کن و بگو: ای مولا و سرورم! ای اباعبدالله! ای فرزند رسول خدا! بنده‌ی تو و پسر بنده‌ی تو، و کنیز تو، در پیشگاهت ذلیل است، نسبت به علوّ قدر تو مقصّر است، به حقت اعتراف می‌کند، به تو پناه آورده، و به حرم تو آمده. سپس باری دیگر خودت را بر روی قبر بینداز».
تا آخر زیارتنامه که بنده‌ای را می‌خوانند به جای خدا، و طوری دعا و گریه و تضرّع می‌کنند که گویی در برابر خدا ایستاده‌اند.
اگر این شرک نباشد پس شرک چیست؟!
همچنین شیخ مفید می‌گوید: «فإذا أردت الخروج، فانكب على القبر.ثمّ ارجع إلى مشهد الحسين و قل السّلام عليك يا أباعبدالله، أنت لي جُنّة من العذاب» [۲٩۱].
«هرگاه به زیارت رفتی خودت را روی قبر بینداز، تا به اینجا می‌رسد که می‌گوید: سپس به مشهد حسین برگرد و بگو سلام بر تو ای اباعبدالله! تو برایم در برابر عذاب سپر هستی».
بدین‌صورت شرک ورزیدن به خدا، از قبیل سجده بردن بر قبر یا برای صاحب قبر- که این کار را انکباب (خود را روی قبر انداختن) می‌نامند - و خواندن و طلب نیاز از مرده‌ای که نه برای خود و نه برای دیگران مالک هیچ نفع و ضرری نیست، گویی آفریدگار زمین و آسمانها را می‌خوانند که بر همه چیز قادر مطلق است: ﴿وَمَنۡ أَضَلُّ مِمَّن يَدۡعُواْ مِن دُونِ ٱللَّهِ مَن لَّا يَسۡتَجِيبُ لَهُۥٓ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَهُمۡ عَن دُعَآئِهِمۡ غَٰفِلُونَ ٥﴾[الأحقاف: ۵].
«و کیست گمراه‌تر از آن کس که به جاى خدا کسى را مىخواند که تا روز قیامت او را پاسخ نمىدهد و آنها از دعایشان بىخبرند!!!».
ولی آنها این اعمال شرکی را بهترین تقرّب به حساب می‌آورند، و به پیروان فریفته‌ی خود چنین وانمود می‌کنند که این شرک موجب عفو و بخشش گناهان و رفتن به بهشت، و نجات از دوزخ، و پاک شدن همه بدیها و گناهان و رفعت درجات و اجابت دعاهاست [۲٩۲].
و نیز موجب طول عمر، و حفظ جان و مال، و توسعه‌ی رزق، و گشودن مشکلات، و برآورده شدن نیازهاست [۲٩۳]. و معادل حج و عمره و آزاد کردن برده است [۲٩۴]. تا آخرین فضایل موهوم... بنابر این دینی را تشریع کرده‌اند که خدا به آن اجازه نداده بود.
شیعه به هر عمل و رفتاری که دور یا نزدیک با شرک پیوند داشته باشد تعلّق دارند، حتّی اگر هیچ نص و روایت قابل اعتمادی را هم در کتابهای مملوّ از شرک و اسباب آن را هم پیدا نکنند.
مجلسی می‌گوید: «درباره‌ی بوسیدن اطراف قبر به هیچ روایتی دست نیافتیم، امّا امامیه بدان عمل می‌کنند [۲٩۵]، یعنی به تقلید از گذشتگانشان عبادت می‌کنند، گویا آن همه شرک و اعمال شرکی که در کتابهای مرجعشان وجود دارد درون آنها را پر نمی‌کند، پس عادت و رسوم گذشتگانشان را دستاویز قرار می‌دهند، همان‌گونه که مشرکین گفتند: ﴿إِنَّا وَجَدۡنَآ ءَابَآءَنَا عَلَىٰٓ أُمَّةٖ وَإِنَّا عَلَىٰٓ ءَاثَٰرِهِم مُّقۡتَدُونَ ٢٣﴾[الزحرف: ۲۳].
«ما پدران خود را بر آئینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مىکنیم».
به هرکدام از ائمه قسمتی از مبادی شرکی جدید را نسبت می‌دهند، حتّی امام منتظَر (که هنوز متولّد نشده) دارای یک سری قوانین است، مانند ایستادن رو به قبر و پشت به کعبه در حین انجام دادن نماز - چنان‌که ذکرخواهد شد - و یکی دیگر از این قوانین همین ساییدن چهره و صورت بر قبر است، آن‌گونه که ذکر شده، یعنی توسط سفیر و نمایندگان دروغگو از سوی مهدی اعلام شده که مهدیشان گفت: «....والذي عليه العمل أن يضع خدّه الأيمن على القبر» [۲٩۶].
«روش عمل بر این است که سمت راست صورت روی قبر گذاشته شود».
بنابر این، مراجع شیعه تأیید کرده‌اند که از جمله آداب زیارت قبر و بارگاهها این است که موقع فارغ شدن از زیارت طرف راست صورت را روی آن بگذارد و دعا کند» [۲٩٧]. و گفته‌اند: بوسیدن قبر مکروه نیست، بلکه به نظر ما سنّت است، و اگر خواست تقیه کند ترک کردنش بهتر است» [۲٩۸].
از جمله مبادی و عقاید جدید آیات عظام شیعه، بوسیدن و طواف و...است، که مسلمین متفق‌اند بر این‌که جز برای حجر الاسود و رکن یمانی بوسیدن و دست مالیدن جایز نیست، یعنی بوسیدن و لمس کردن حجرالاسود جایز است، و برای رکن یمانی فقط دست مالیدن جایز است، هرچند گفته شده که برای رکن یمانى هم بوسیدن جایز است، ولی این رأی ضعیف است. و (به عنوان عبادت) برای غیر این موارد - مانند جوانب کعبه، و حجره‌ی نبوی، و سایر قبرهای انبیاء و صالحین - نه بوسیدن و نه دست مالیدن جایز نیست» [۲٩٩].
هدف شیعه از ابداع این مبادی اعتقادی، بازداشتن مردم از دین خدا، و دعوت به شرک و تهیه‌ی اسباب و انگیزه‌های شرک است، همان‌گونه که دعاهایی برای شرک ورزیدن به خدا ساخته‌اند که در اثنای زیارت خوانده می‌شود، و حاوی شرک به خدا، و عبادت برای ائمّه و خدا قرار دادن آنهاست، طوری که شرک مشرکین به نسبت آنها کم و ناچیز به نظر می‌رسد.
[۲۸۸] بحار ۱۰۱/۲۸۵. [۲۸٩] منبع سابق، مصباح المجتهد طوسي ص ۱٩۵. [۲٩۰] بحار۱۰۱/۲۵٧-۲۶۱، از کتاب: المزار الکبیر، محمد المشهدی ص۱۴۳-۱۴۴. [۲٩۱] منابع سابق. [۲٩۲] این از جمله عناوین فصلهای «بحارالانوار» است و۳٧ روایت را جمع کرده۱۰۱/۲۱-۲۸. [۲٩۳] این هم یکی از عناوین فصلهای «بحار» است که حاوی ۱٧روایت است،۱۰۱/۴۵-۴۸. [۲٩۴] این هم یکی از عناوین «بحارالانوار» است و۸۴ روایت را تحت آن عنوان جمع آوری نموده ۱۰۱/۲۸-۴۴. [۲٩۵] بحار الانوار۱۰۰/۱۳۶، عمدة الزائر ص۲٩. [۲٩۶] عمدة الزائر ص۳۱. [۲٩٧] بحارالانوار۱۰۰/۱۴۳، عمدة الزائرص۳۰. [۲٩۸] بحارالانوار۱۰۰/۱۳۶. [۲٩٩] مجموع الفتاوی ، شيخ الاسلام ۴/۵۲۱.