فصل سوم: مذمت بدعت - ذم بدعت

اساس سعادت انسان بر عبودیت است. عبودیت به معنی نفی اراده از خود، دادن اراده و امر به معبود و تسلیم و انقیاد همراه با کرنش و گردن کجی به اوامر معبود است. خداوند همانگونه که انسان را عبث نیافریده، همچنان نیز او را در امور زندگیش مهمل و سرخود رها نکرده است. لذا در مسیر بندگی، کتاب و میزان را نازل کرده و رسول ناصح و امین را برای هدایت وی مبعوث فرموده است. راهنمای انسان در این مسیر کتاب و مبیّن کتاب نیز، رسول است. لذا هر کس باب رسالت و کلید نبوت را انتخاب نکند، در پشت در می‌ماند و دنیا و آخرتش را تباه می‌کند.

به همین جهت در نصوص قرآن و سنت وهمچنین کلام راهیان راه این دو، نصوص زیادی دال بر توجه به اعتصام و پایبندی به وحی منزل (صراط مستقیم) و دوری از کژراهه‌های مختلف (که بدعت است)، وارد شده است. در اینجا به علت اهمیت این نصوص (و به جهت دوری از اطناب) آنچه را که قَلّ و دل است، ذکر می‌کنیم: