هجرت به حبشه
وقتی فشار مشرکان و آزار آنان نسبت به افرادی که مسلمان شده بودند شدت گرفت، و حضرت رسول اکرمصمی‌دید که مسلمانان گرفتار شکنجه و آزار دشمنان اسلام هستند به آنان فرمان داد که به حبشه روند تا خود را از چنگال مشرکان آسوده سازند.
کسانی که برای نخستین بار آماده‌ی این سفر شدند ده نفر بودند به نام‌های عثمان بن عفان با همسرش رقیه دختر رسول خداص، زبیر بن عوام و عبدالرحمن بن عوف و ابوسلمه و همسرش ام سلمه، (مصعب بن عمیر، ابو حذیفه بن عتبه با همسرش سهله دختر سهل بن عمرو ـ که خداوند فرزندی به نام محمد بن ابی حذیفه در حبشه به آنان عنایت فرمود ـ عامر بن ربیعه و همرش لیلی دختر ابی حیثمه، ابو سبره، سهل بن بیضاء) [۵۳]، عثمان‌بن مضعون که از طرف رسول خداصبه عنوان امیر آنان انتخاب شد. و پس از ایشان جعفر بن ابی طالب و به دنبال او سایر مهاجرین به حبشه رفتند که تعداد آن‌ها ۸۳ نفر بود. رضی الله تعالی عنهم اجمعین.
مشرکین که دیدند مسلمانان از چنگالشان در رفته‌اند و در پناه پادشاه حبشه در کمال آسایش و امنیت به سر می‌برند و از پشتیبانی کامل او برخوردار شده‌اند و در میان قبایل عرب نیز کم و بیش اسلام پیروانی پیدا کرده است، (برای جلوگیری از ادامه‌ی کار و تبلیغات پیغمبر اسلامص) جلسه تشکیل دادند، و قرار شد تعهدنامه بنویسند و همگی امضا کنند که از آن پس معامله و داد و ستد به کلی با بنی‌هاشم و بنی‌مطلب قطع کنند، به آن‌ها زن ندهند و از آنان زن نگیرند و به آنان چیزی نفروشند و چیزی از آنان نخرند و این تعهدنامه را در خانه‌ی خدا (کعبه) بیاویزند تا بیش‌تر پای‌بند عمل به آن باشند. این تصمیم عملی شد و تعهدنامه را نوشته و امضا کردند و در کعبه آویختند.
[۵۳] پرانتز از اضافات مترجم است که مؤلف از آن‌ها نام نبرده است و بر اساس سیره ابن هشام در این نوشتار افزوده شده است.