ج- قانونگزاری از دیدگاه اسلام:
نخستین برتری قوانین اسلامی نسبت به دیگر قوانین، اعم از قدیم وجدید، شرقی وغربی، لیبرالی وکمونیستی، همین ربانی بودن آن می‌باشد، شریعت اسلامی، یگانه قانونی است که اساس آن پیام خداوند واحکام راستین وعادلانۀ وی می‌باشد:
﴿وَتَمَّتۡ كَلِمَتُ رَبِّكَ صِدۡقٗا وَعَدۡلٗاۚ لَّا مُبَدِّلَ لِكَلِمَٰتِهِۦۚ وَهُوَ ٱلسَّمِيعُ ٱلۡعَلِيمُ ١١٥﴾[الأنعام: ۱۱۵].
«فرمان پروردگارت، صادقانه وعادلانه به انجام رسید. هیچ کسی نمی‌تواند فرامین وقوانین اورا دگرگون کند. واو شنوا وآگاه است».
برهمین اساس ازجمله اصول استوار وپذیرفته شدۀ اسلامی اینست که: یگانه قانونگزار وتشریع کننده، فقط خداوند می‌باشد، اوست که به اقتضای ربوبیت، الوهیت ومالکیت خود برتمامی آفریده‌های خود، امر ونهی می‌کند، حلال وحرام تعیین می‌نماید ووظیفه وتکلیف مشخص می‌کند. پروردگار، صاحب اختیار وفرمانروا وفریادرس مردمان اوست، آفرینش وفرماندهی وحق قانونگزاری از آن اوست، حکم وحکمرانی در اختیار اوست.
احدی غیر از او- نه فرد ونه هیأت- حق تشریع وقانونگزاری را ندارد، مگر در زمینه‌ای که نص قاطع درآن زمینه وجود نداشته باشد، که چنین کاری درحقیقت اجتهاد واستنباط وشیوه گزینی است، نه تشریع یا حاکمیت. حتی خود پیامبر جهم تشریع کننده وقانونگزار مستقل نبود، بلکه اطاعت از وی به این دلیل واجب شده که وی پیام آور وپیام رسان خداوند می‌باشد وبه همین دلیل، فرمان وی ناشی از فرمان خدا است: ﴿مَّن يُطِعِ ٱلرَّسُولَ فَقَدۡ أَطَاعَ ٱللَّهَۖ﴾[النساء: ۸۰].
«هر که از پیغمبراطاعت کند، درحقیقت از خدا اطاعت کرده است».
صدور فرمان وحکم شرعی- با آن چه از وجوب، استحباب، تحریم، کراهت، یا إباحت به همراه دارد- منحصراً از آن خداوند بوده وغیر از او، احدی کوچک‌ترین حقی دراین زمینه ندارد. [۱۰]
[۱۰] همام مآخذ