۶- تعدد احزاب:
طوریکه درگذشته توضیح داده شد که مشروعیت دادن به سیستم چند حزبی، ووجود اپوزسیون وفعالیت آن در انتخابات ورسیدن به پارلمان وحصول حکومت از اساسات دموکراسی بشمار می‌رود.
اما اسلام آیین وحدت ویکپارچگی است که رمز موفقیت وسعادت مسلمانان را در اتحاد ووحدت می‌داند، واز هرگونه تفرقه وپراگندگی وروی هر انگیزه و بهر عنوانی بوده باشد، بیزار است.
از دیدگاه اسلام نتیجه حتمی وانکار نا پذیر چند حزبی تعصب کور کورانه برای حزب، اختلاف وتفرقه است که با اصل مسلم شرعی «اخوت اسلامی» و وحدت ویکپارچگی مسلمانان منافات دارد.
قرآن مسلمانان را از اختلااف وتفرقه بر حذر داشته می‌فرماید: ﴿وَلَا تَكُونُواْ كَٱلَّذِينَ تَفَرَّقُواْ وَٱخۡتَلَفُواْ مِنۢ بَعۡدِ مَا جَآءَهُمُ ٱلۡبَيِّنَٰتُۚ وَأُوْلَٰٓئِكَ لَهُمۡ عَذَابٌ عَظِيمٞ ١٠٥﴾[آل‌عمران: ۱۰۵].
«مانند کسانی نباشید که پراگنده شدند و اختلاف کردند، پس از آنکه دلایل روشن پروردگار به آنان رسید».
و در آیۀ دیگر مسلمانان را از عواقب زشت اختلاف وتفرقه هشدار داده، نفاق وتفرقه را ردیف عذاب‌های آسمانی، صاعقه‌ها وزلزله‌ها قرار داده است:
﴿قُلۡ هُوَ ٱلۡقَادِرُ عَلَىٰٓ أَن يَبۡعَثَ عَلَيۡكُمۡ عَذَابٗا مِّن فَوۡقِكُمۡ أَوۡ مِن تَحۡتِ أَرۡجُلِكُمۡ أَوۡ يَلۡبِسَكُمۡ شِيَعٗا وَيُذِيقَ بَعۡضَكُم بَأۡسَ بَعۡضٍۗ﴾[الأنعام: ۶۵].
«بگو: او قادر است که از بالا یا از زیر پای شما عذابی برشما بفرستد، یا بصورت دسته‌های پراگنده شما را باهم بیامیزد، وطعم جنگ وخون ریزی را به بعضی به وسیلۀ بعضی دیگر بچشاند ....».
قرآن نتیجۀ اختلاف وتفرقه را شکست، ذلت، از میان رفتن قوت وقدرت، هیبت وعظمت مسلمانان می‌داند: ﴿وَأَطِيعُواْ ٱللَّهَ وَرَسُولَهُۥ وَلَا تَنَٰزَعُواْ فَتَفۡشَلُواْ وَتَذۡهَبَ رِيحُكُمۡۖ وَٱصۡبِرُوٓاْۚ﴾[الأنفال: ۴۶].
«نزاع وکشمکش نکنید، تا سست نشوید، وقدرت وشوکت شما از میان نرود، صبر و استقامت کنید».
بلکه چند حزبی را قرآن مرادف تفرقه و نفاق معرفی نموده، ودر آیات متعدد با عبارات مختلف از اوصاف کفار شمرده مورد نکوهش قرار داده است:
﴿وَمَن يَكۡفُرۡ بِهِۦ مِنَ ٱلۡأَحۡزَابِ فَٱلنَّارُ مَوۡعِدُهُۥۚ﴾[هود: ۱٧].
«هرکس از گروه‌ها به قرآن ایمان نیاورد، میعادگاه او آتش است».
﴿وَمِنَ ٱلۡأَحۡزَابِ مَن يُنكِرُ بَعۡضَهُۥۚ﴾[الرعد: ۳۶].
«ازمیان گروه‌های کسانی هستند که قسمتی از قرآن را نمی‌پذیرند».
﴿فَٱخۡتَلَفَ ٱلۡأَحۡزَابُ مِنۢ بَيۡنِهِمۡۖ﴾[مريم: ۳٧].
«گروه‌ها درمیان خود اختلاف کردند».
﴿وَثَمُودُ وَقَوۡمُ لُوطٖ وَأَصۡحَٰبُ لَۡٔيۡكَةِۚ أُوْلَٰٓئِكَ ٱلۡأَحۡزَابُ ١٣﴾[ص: ۱۳].
«قوم ثمود، قوم لوط ومردمان ایکه این‌ها‌اند احزاب ودسته‌ها».
﴿وَلَمَّا رَءَا ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ٱلۡأَحۡزَابَ ﴾[الأحزاب: ۲۲].
«هنگامیکه مؤمنان احزاب وگروه مختلف کفار را دیدند».
در آیه اول ودوم، کفر وانکار را صفت احزاب قرار داده، ودر آیۀ سوم اختلاف وتفریق را نتیجۀ گروه گرایی معرفی نموده است .
ودر آیه چهارم قوم ثمود، قوم لوط وبا شندگان ایکه که درنتیجۀ کفر وتکذیب‌شان هلاک گردیدند، قرآن از آن‌ها با صیغۀ حصر «احزاب» تعبیر نمود.
همانگونه که آیۀ سورۀ احزاب تشکیل گروه واقوام مختلف کفار را در برابر مسلمانان احزاب تعبیر نمود؛ زیرا مسلمانان با اختلاف موقعیت‌های جغرافیای، وتفاوت رنگ، نژاد، زبان و ... همه یک گروه محسوب می‌گردند.
درحدیث‌های متعددی می‌خوانیم که پیامبراسلام جمسلمانان را از تفرقه وچند حزبی باشدت برحذر داشته، ومسیر تحزب وفرقه گرایی را گمراهی وآتش دوزخ پیش بینی کرده است:
«أن هذه الأمة ستفترق علی ثلاث وسبعین فرقة كلها في النار إلا واحدة». قالوا: من هي؟ قال: «من كان علی مثل ما علیه أنا وأصحابي».
«این امت برهفتاد وسه گروه تقسیم می‌گردد که تمام این گروه‌ها به استثنای یکی آن مستحق دوزخ‌اند، واین گروه نجات یابنده گروهی‌اند که بر راه وروش پیامبر ویاران گران وی بوده باشند».