دیدار تعزیه و همدردی:
حضرت جعفر بن ابی طالبسشهید شد و پیامبر جاز قضیه باخبر شد و به منزل جعفر تشریف برد و فرزندانش خردسالش را گرد آورد و آنان را بوسید. اسماء همسر جعفر بن ابی طالب پرسید: یا رسول الله، آیا خبری از جعفر به شما رسیده است؟ فرمود: آری. امروز کشته شد. اسماء شروع به گریستن نمود و پیامبر جاو را آرام ساخت و به منزل خویش بازگشت و فرمود: (اصنعوا لأهل جعفر طعامًا، فإنه قد جاءهم ما یشغلهم) یعنی: «برای خانواده‌ی جعفر غذا بپزید، که برایشان حادثه‌ای پیش آمده که مشغولشان ساخته است.» [ترمذی]
***
تعزیت برای تسکین آلام و دردهای فرد مصیبت دیده و فرونشاندن ترس و هراس فرد و آرام ساختن اندوه و بی‌قرای وی می‌باشد. پیامبر جمی‌فرماید: (من عَزَّى مصابًا فله مثل أجره) یعنی: «آنکه مصیبت دیده ای را تعزیت گوید پاداشی به اندازه‌ی او برای اوست.» [ترمذی وابن ماجه]
پیامبر جروزی به اصحابش فرمود: (ما تعدون الرَّقُوب فیكم؟) یعنی: «رقوب (چشم انتظار) را در میان تان چه می‌شمارید؟» گفتند: آنکه او را فرزندی نیاید. فرمود: (لیس ذلك بالرقوب، ولكنه الرجل الذی لم یقدم من ولده شیئًا (أی لم یمت أحد أبنائه) یعنی: «آن رقوب نیست. بلکه مردی است که از فرزندانش هیچکدام پیش نیافتاده‌اند. (یعنی هیچکدام از فرزندانش فوت نکرده‌اند.)» [مسلم]
رسول خدا جفرموده‌اند: (من قدم ثلاثة من الولد لم یبلغوا الحنث (أی:لم یبلغوا الحلم) كانوا له حصنًا حصینًا من النار) یعنی: «هرکه از او سه فرزند بمیرد که بالغ نشده باشند، برای او دژی مستحکم در برابر آتش دوزخ هستند.» در این موقع حضرت ابوذرسگفت: من دو (فرزند) پیش فرستاده‌ام. پیامبر جفرمود: (واثنین) یعنی: «و دو تا» أُبَی بن کعب -سید القراء- گفت: من یکی را پیش فرستاده‌ام. فرمود: (وواحدًا) یعنی: «و یکی.» [ابن ماجه]
آداب ویژه‌ی تعزیه و همدردی که بر هر مسلمانی رعایت آن لازم می‌باشد: