روایات وارد شده در مذمت شیعه از سوی امامانشان

مامقانی در کتاب (مقباس الهدایة) صفحه‌ی ۸۸ نقل می‌کند که امام صادق به راوی فرمود: «قُلْ لِلْغَالِيَةِ: تُوبُوا إِلَى اللهِ فَإِنَّكُمْ فُسَّاقٌ كُفَّارٌ= به اهل غلو بگو: به درگاه خدا توبه کنید، زیرا شما فاسقان و کافران هستید»([۵۹]). همچنین امام صادق فرموده: «إِنَّ مِمَّنْ يَنْتَحِلُ هَذَا الْأَمْرَ – أي التَشَيُّع – لَمَنْ هُوَ شَرٌّ مِنَ الْيَهُودِ وَالنَّصَارَى وَالْمَجُوسِ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا =همانا از جمله کسانی که خود را به تشیع نسبت می‌دهد، کسی است که از یهود و نصاری و مجوس و مشرکین بدتر است»([۶۰]). وی نیز غُلات را یاد کرده و در باره‌ی آنان می‌گوید: «در میان غُلات، دروغگویانی هستند که حتی شیطان به دروغ ایشان نیازمند است»!([۶۱]) در صفحه‌ی ۸۹ مقباس الهدایة از قول امام صادق÷می‌نویسد: «خداوند سبحان آیه‌ای را درباره‌ی منافقین نفرستاد مگر آنکه آن آیه در مورد کسی است که خود را به تشیع می‌بندد»([۶۲]). و بدانید که بیشتر راویان شیعه از غالیان هستند. نیز در صفحه ۸۸ از ابوبصیر نقل می‌کند که امام صادق فرمود: «ای أبومحمد! من از کسی که گمان می‌کند ما ارباب (و خدایان) هستیم، بیزارم»([۶۳]).

نگارنده می‌گوید: خداوند در حق شیعیان مشرک و یهود و نصاری در آیه‌ی ۳۱ سوره‌ی توبه می‌فرماید: ﴿ٱتَّخَذُوٓاْ أَحۡبَارَهُمۡ وَرُهۡبَٰنَهُمۡ أَرۡبَاباً مِّن دُونِ ٱللَّهِ وَٱلۡمَسِيحَ ٱبۡنَ مَرۡيَمَ وَمَآ أُمِرُوٓاْ إِلَّا لِيَعۡبُدُوٓاْ إِلَٰهاً وَٰحِداۖ لَّآ إِلَٰهَ إِلَّا هُوَۚ سُبۡحَٰنَهُۥ عَمَّا يُشۡرِكُونَ﴾«دانشمندان و راهبان (زهدپیشگان) خود را و مسیح پسر مریم را به ربوبیّت گرفته‌اند و حال‌آنکه مأمور نبودند جُز این‌که خدای یگانه را عبادت کنند، هیچ معبودی جُز او [حقّ] نیست، مبرّی و منزّه است از آنچه [با او] شریک می‌سازند». و در سوره‌ی یوسف آیه‌ی ۳۹ می‌فرماید: ﴿يَٰصَٰحِبَيِ ٱلسِّجۡنِ ءَأَرۡبَابٌ مُّتَفَرِّقُونَ خَيۡرٌ أَمِ ٱللَّهُ ٱلۡوَٰحِدُ ٱلۡقَهَّارُ﴾. «ای رفقای زندای من! آیا ارباب (خدایان) پراکنده (متعدد) بهترند یا خداوند یکتای قهار؟». و در سوره‌ی آل عمران آیه‌ی ۶۴ می‌فرماید: ﴿قُلۡ يَٰٓأَهۡلَ ٱلۡكِتَٰبِ تَعَالَوۡاْ إِلَىٰ كَلِمَة سَوَآءِۢ بَيۡنَنَا وَبَيۡنَكُمۡ أَلَّا نَعۡبُدَ إِلَّا ٱللَّهَ وَلَا نُشۡرِكَ بِهِۦ شَيۡ‍ٔئاً وَلَا يَتَّخِذَ بَعۡضُنَا بَعۡضًا أَرۡبَاباً مِّن دُونِ ٱللَّهِ﴾. «بگو: ای اهل کتاب، بیایید به سوی سخنی که میان ما و میان شما یکسان است این‌که جُز خدا را عبادت نکنیم و چیزی را با او شریک نشماریم و جُز خدا برخی از ما برخی دیگر را ربّ خویش نگیرد».

یعنی: هرکس به جز خدا، ارباب و صاحب اختیار برای خود برگزیند، مشرک و خارج از دین است. و از جمله عادات و رفتار شیعیان امامیه در مجالس و محافل دینی [در مواقع گوناگون] آن است که می‌گویند: یا حسین، [یا زهرا]، یا عباس، [یا علی]، یا بابَ الحوائج، یا موسی بن جعفر... شما ارباب و بزرگان ما هستید و برای برآوردن حاجاتمان شما را می‌خوانیم...! و از این گونه دعاها و عبادات!

[۵۹]- مقباس الهداية، ۲ / ۱۲۴، از انتشارات دليل‌ما، چاپ اول. نيز بنگريد: وسائل الشيعة، ۲۸/۳۵۲ و معجم رجال الحديث خوئي، ۱۵ / ۲۶۴ [۶۰]- بحار الأنوار، ۶۵ / ۱۶۶. [۶۱]- کافي، ۸ / ۳۵۴. [۶۲]- مقباس الهداية، ۲ / ۱۲۶؛ بحار الأنوار، ۶۵ / ۱۶۶. [۶۳]- مقباس الهداية، ۲ / ۱۲۴؛ بحار الأنوار، ۲۵ / ۲۹۷.