[آیه مودت و عدم دلالت آن بر امامت]

آیه مودّت در سوره‌ی شوری است که در مکه نازل گشته و خداوند تعالی توسط پیامبرش خطاب به مشرکان فرموده: ﴿قُل لَّآ أَسۡ‍َٔلُكُمۡ عَلَيۡهِ أَجۡرًا إِلَّا ٱلۡمَوَدَّةَ فِي ٱلۡقُرۡبَىٰ﴾[الشوری: ۲۳]: «بگو: در رساندن پیام حقّ، از شما پاداشی نمی‌خواهم امّا در خویشاوندی و قرابتی که میان من و شماست، دوستی و رفتار دوستانه و غیر دشمنانه از شما می‌خواهم». و نفرموده: «في ذي القربى»، لذا ﴿فِي ٱلۡقُرۡبَىٰ﴾ارتباطی به اهل بیت و عترت او ندارد! در اینجا باید گفت که لفظ ﴿فِي ٱلۡقُرۡبَىٰ﴾بر شرف الدین و دیگرانی چون او با کلمه‌ی ﴿ذي ٱلۡقُرۡبَىٰ﴾مشتبه شده است، زیرا پیامبر اکرمصاز مشرکین مکه، دوستی عترتش را به عنوان اجر رسالت درخواست نکرده است؛ به دلیل آنکه آنان، منکر رسالت وی بودند؛ پس چگونه از ایشان اجر رسالت را بخواهد؟! بلکه پیامبر اسلام مأمور شد که به مشرکان بگوید: میان من و شما نزدیکی و همسایگی و خویشاوندی است، پس باید میان ما دوستی باشد نه دشمنی! و این معنی در تفاسیر- حتی مجمع البیان طبرسی- در کنار معانی دیگر با این مضمون آمده است: «أَنْ تَوَدُّوني تَقَرُّباً إلى اللهِ وقُرْبَةً للهِ = که مرا به خاطر خدا و نزدیک‌شدن به او دوست داشته باشید»([۱۲۵]). آری، آیه مباهله هم بر فضیلت اهل کساء دلالت دارد و اهل کساء، مذهبی اختراع نکردند.

[۱۲۵]- مجمع البيان، ۹ / ۴۸