[ائمۀ أربعۀ اهل سنت، مذهبی رسمی ابداع نکردند]

بدانید که ائمه‌ی أربعه- یعنی مالک بن انس، شافعی، ابوحنیفه و احمد بن حنبل- ادعا نکرده و نگفته‌اند ما حجت خدا بر آفریدگان آسمان و زمین هستیم! برخلاف ائمه امامیه که هریک می‌گویند ما چنین و چنانیم، حتی می‌گویند ما از انبیاء و مرسلین برتریم! به کتاب کافی و بحار الأنوار بنگرید، باب: «مَا عِنْدَهُمْ مِنَ الْاِسْمِ الْأَعْظَمِ»([۱۰۲])، و زیارت جامعه([۱۰۳]) را بخوانید، قطعاً بیشتر از آنچه که ما نقل کردیم خواهید یافت.

باز می‌گردیم به مطلب اصلی و می‌گوییم: آیا انسان خودپسند، امام است؟ آیا کسی که خود را تزکیه می‌کند و بالا می‌برد و همواره می‌گوید: من فلانم، من چنانم، امام است؟ به خدا سوگند، نه! بلکه ائمه‌ی اهل بیت، انسان‌هایی فروتن بودند.

[۱۰۲]- همان، ۱ / ۲۳۰؛ بحار الأنوار، ۲۷ / ۲۵. [۱۰۳]- بنگريد: عيون أخبار الرضا، صدوق، ۱ / ۳۰۵-۳۱۰؛ الأنوار اللاّمعة في شرح الزيارة الجامعة، عبدالله شبّر.