آنچه نماز را فاسد می‌كند:
سخن (گرچه سهواً یا در حال خواب در نماز باشد) نماز را فاسد می‌کند.
همچنین درخواست چیزی که طلب آن از مردم ممکن باشد (مثل اینکه بگوید: خدایا به من زن، منزل یا فلان شیء را بده و امثال این‌ها) موجب فساد نماز می‌گردد.
نیز ناله کردن، اوه، اف‌‌گفتن، گریستن با صدای بلند بر اثر درد مصیبت (نه از یاد دوزخ و عذاب خدا و نعمت‌های بهشت).
بدون عذر تنحنح کردن (گلو صاف کردن و صدا در آوردن از سینه).
جواب عطسه گفتن یا جواب خبر دهنده را با «الحمدلله » و «إنا لله..» گفتن.
یا جواب خبر تعجب‌آور را با «سبحان الله» یا «لاحول ولا قوة» گفتن.
خلاصه: هر کلام یا سخنی که ربطی با نماز نداشته باشد، نماز را فاسد می‌کند. همچنین خوردن، آشامیدن، خواندن قرآن کریم از روی متن آن و انجام عمل زیاد نماز را فاسد می‌کند.
عمل زیاد آن است که بیننده تصور کند وی در حال خواندن نماز نیست. اگر کسی روی نجاست سجده کرد نمازش فاسد می‌شود.
غذایی که در لای دندان‌ها وجود دارد اگر با زبان بیرون آورد و بخورد در صورتی که کمتر از یک نخود باشد نمازش فاسد نمی‌شود و اگر مقدار یک نخود یا اضافه بر آن باشد نمازش فاسد می‌شود.
اگر به نوشته‌ای نگاه کرد و مفهومش را فهمید نمازش فاسد نمی‌شود و اگر با زبان تلفظ کرد نمازش فاسد می‌گردد.
اگر بر روی زمین یا مکان مرتفعی نماز می‌گزارد و کسی از جلو عبور کرد نمازش فاسد نمی‌شود ولو اینکه عابر حیوان یا زن باشد.
اگر عابر شخص عاقل و بالغی باشد، گنهکار می‌گردد و نباید عبور نماید، مگر اینکه شخص نمازگزار در چنین مکان بلندی نماز بخواند که سر عابر به موازات پاهای آن شخص هم قرار نگیرد در چنین حالی عبور اشکالی ندارد.
مسأله:
برای کسی که در محل عبور عابرین نماز می‌گزارد، مستحب است در مقابل ابروی راست یا چپ خود سُترَه‌ای به طول حدود نیم متر و ضخامت یک انگشت عموداً قائم کند و اگر ستره‌ای وجود نداشت و کسی از جلویش عبور کرد با تسبیح یا اشاره وی را دفع کند.
مسأله:
اگر روی پارچه‌ای نماز خواند و آن پارچه آستردار و یا دولایه بود و آستر یا لایه‌ی دوم آن نجس بود در صورتی که آستر و آن لایه با پارچه کلاً دوخته و متصل باشد نماز فاسد می‌گردد و اگر دوخته نیست و پیوست کلی ندارد، نماز فاسد نمی‌شود. اگر روی پارچه‌ای نماز می‌خواند که یک طرف آن نجس و طرف دیگر پاک است، نماز صحیح است خواه از حرکت دادن یک طرف، طرف دیگر هم متحرک شود یا خیر.