دروغگویی:
دروغ گفتن جایز نیست مگر برای صلح و آشتی میان دو کس، یا برای دفع ظلم ظالم، یا برای خشنود کردن زن خویش.
بدترین دروغ، شهادت دروغین و قسم دروغین است که به وسیله آن، حق مسلمانی تلف و پایمال شود. خداوند دروغ را مساوی با گناه شرک بیان نموده و فرموده است: ﴿ فَٱجۡتَنِبُواْ ٱلرِّجۡسَ مِنَ ٱلۡأَوۡثَٰنِ وَٱجۡتَنِبُواْ قَوۡلَ ٱلزُّورِ ٣٠ حُنَفَآءَ لِلَّهِ غَيۡرَ مُشۡرِكِينَ بِهِۦ ﴾[الحج: ۳۰-۳۱].
«پس از پلیدى بتان احتراز کنید و از سخن (شهادت) دروغ دور مانید * در حالى که براى خداوند پاکدین غیر مشرک به او باشید».
دادن رشوه فقط برای دفع ضرر و ظلم صحیح است در غیر این صورت صحیح نیست. البته مظلوم در این صورت گناهکار نمی‌شود ولی برای ظالم به هیچ وجه گرفتن رشوه جایز نیست.