روزه‌ی مریض و مسافر:
اگر مریض از گرفتن روزه ترس تشدید مرض را داشته باشد، افطار برایش جایز است. همچنین اگر مسافر با گرفتن روزه در مضیقه‌ی شدید قرار می‌گیرد، افطار برایش جایز است. اگر مسافر در حال جهاد باشد یا گرفتن روزه برایش مضر باشد، نگرفتن روزه بهتر است و اگر خوف هلاک باشد افطار واجب می‌شود.
اگر مریض و مسافر در همان حالت سفر یا مرض فوت کردند، واجب نمی‌شود و اگر پس از سالم‌‌شدن و اقامت فوت نمودند، هرچند روز که بعد از سالم شدن و مقیم شدن دریافته‌اند ولی آنها در مقابل هر روز مقدار نصف صاع۲/۲۵۰) کیلو گرام) گندم یا قیمت معادل آن را به فقرا بپردازد.
شیخ فانی (پیر مرد یا پیرزنی که در حالت فنا شدن هستند و امید بهبودی آنان نیست) در صورتی که نتوانند روزه گیرند در قبال هر روز، نصف صاع گندم یا قیمت آن را به فقرا بدهند و چنانچه بعداً قدرت و توان قضا حاصل شد، قضا لازم می‌شود.
زن حامله یا شیردهنده‌ای که بر نفس خود یا بربچه‌ی خود احساس خطر کند، افطار کند و بعداً قضا بجا آورد. اگر کودکی در اثنای روز رمضان بالغ گردید، یا کافری مسلمان شد، یا زن حائضه پاک شد، مستحب است که بقیه‌ی روز را به منظور مشابهت با روزه‌‌داران، افطار نکنند و قضای آن روز فقط بر زن حائض لازم است بر بقیه لازم نیست.