الحدیث الرابع
«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ج: «مَا مِنْ رَجُلٍ يَعُودُ مَرِيضًا مُمْسِيًا إِلاَّ خَرَجَ مَعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ يَسْتَغْفِرُونَ لَهُ حَتَّى يُصْبِحَ وَمَنْ أَتَاهُ مُصْبِحًا خَرَجَ مَعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ يَسْتَغْفِرُونَ لَهُ حَتَّى يُمْسِىَ» [۲۴].
[۲۴] حدیث با این عبارت در الفتح الکبیر ۳ / ۱۱۰ آمده است، و ابوداود در سننش کتاب الجنائز باب فضل العبادة ۳ / ۴۷۵ – ۴۷۶ شماره ۳۰۹۸ با این الفاظ آورده است: «سبعون ألف ملك یستغفرون له حتی یصبح وکان له خریف في الجنة... یستغفرون له حتی یمسیَ وکان له خریف في الجنة»، و ترمذی در سنن کتاب الجنائز باب ما جاء فی عیادة المریض با این الفاظ آورده: «ما من مسلم یعود مسلماً غدوة إلا صلی علیه سبعون ألف ملك حتی یمسی وإن عاده عشیة إلا صلی علیه سبعون ألف ملك حتی یصبح وکان له خریف في الجنة» وگفته این حدیث حسن و غریب است. و ابن ماجه در سنن کتاب الجنائز باب ما جاء فی ثواب من عاد مریضاً ۱ / ۴۶۳ – ۴۶۴ شماره ۱۴۴۲ با الفاظی دیگر آورده است، و امام احمد در مسندش ۱ / ۱۱۸، ۱۲۱ به همین معنا آورده است. امام نووی در ریاض الصالحین کتاب عیادة المریض وتشییع المیت به نقل از ترمذی آورده است. علامه آلبانی نیز در صحیح الجامع الصغیر ۵ / ۱۶۶ شمار ۲۲۹۳ از حضرت علی روایت کرده است.