توشه دعوتگران و مربیان
۱- حرص بر کسب رضا و محبت خداوند، زیرا بعد از آن توفیق خداوند همیشه قرین انسان خواهد بود، و خداوند راه‌های خیر را به او نشان خواهد داد و از خطاها و اشتباهات او گذشت خواهد کرد، و راه به دست‌آوردن محبت خدا تعهد به برنامه و قانون خداوند و طاعت و عبادت و دوری از گناهان است.
۲- ضرورت دوراندیشی قبل از سخن‌گفتن، زیرا امکان دارد از سخنانی باشد که ناخشنودی خداوند را فراهم آورد، و باعث افتادن در آتش جهنم شود.
۳- محافظت و کنترل زبان، مگر از کارهای خیر و رعایت موارد ذیل انسان را در این کار کمک می‌کند.
۴- به یادداشتن این که حفظ زبان علامت درستی ایمان و قوت یقین انسان است.
۵- به یادداشتن این که حفظ زبان سبب وارشدن در بهشت و دست‌یافتن به نعمت‌های همیشگی خداوند است.
۶- به یادداشتن این که ممکن است یکی کلمه ناسنجیده گذشته از آن که انسان را به جهنم اندازد، سبب تباهی و نابودی قوم و قبیله اش گردد.
۷- به یادداشتن این که سخن‌گفتن زیاد، بدون آن که مصلحتی آن را ایجاب کند، قلب را سخت می‌کند، و دورترین مردم از خدا کسانی هستند که قلب‌شان سختی می‌باشد.
۸- به یادداشتن این که راستی و درستی دیگر اعضاء بدن به راستی و درستی زبان وابسته است.
۹-