توشه دعوتگران و مربیان
۱- یک نکته قابل توجه در حدیث این است که مؤمن کامل و صادق از انجام کارهای خیر خوشحال شده و این خوشحالی سبب انجام هرچه بیشتر اینگونه اعمال می‌شود، ولی بر انجام گناه و کارهای شر غمگین می‌شود، و در نتیجه با پشیمانی و توبه به‌سوی پروردگار خود می‌شتابد، اما باید توجه داشت که اگر این خوشحالی به قدری باشد که غرور و عجب به او دست دهد و تکبر ورزد و یا از عمل باز ایستد سر تا پا ضرر کرده و اگر این غم و ناراحتی سبب ناامیدی از رحمت خدا گردد گمراه گشته و به کفر نزدیک شده است، زیرا خداوند می‌فرماید: چه کسی جز ظالمان از رحمت پروردگارشان ناامید می‌شوند و می‌فرماید: همانا ناامید نمی‌شود از رحمت خدا مگر کافران.
۲- نکته دوم قابل استفاده در حدیث این است که اسلام مصادر و وسایلی را برای حفظ احترام برنامه خداوند بگونه‌ای در اختیار دارد که در هیچ مکتب و مذهب دیگری یافت نمی‌شود که فطرت یکی از این وسائل است، فطرتی که حق را از باطل تشخیص می‌دهد و بین خیر و شر و نیکی و گناه جدائی می‌افکند، با اولی احساس اطمینان و راحتی می‌کند و با دومی پریشان‌خاطر می‌شود، باید دانست که این وظیفه و کار فطرتی است که اعتدال خود را حفظ کرده باشد و منحرف نگشته و اگر نه مهر غفلت و نادانی برآن زده خواهد شد، و نیکی و بدی در نزدش برابر خواهد گشت.
این بود آخرین حدیث جزء اول کتاب و به خواست خداوند جزء دوم به دنبال خواهد آمد، اولین حدیث آن این است: کسی که به اندازه یک وجب از جماعت مسلمانان جدا شود، بدون شک از دائرۀ اسلام بیرون می‌شود.
در پایان بهترین درودها و سلام‌ها را بر سید و سرورمان حضرت محمد مصطفی جآن پیامبر امی و بر آل و اصحاب شو پیروان راستین و دعوتگران راهش تا قیامت می‌فرستیم.
وآخِرُ دَعْوَانَا أَنِ الحَمْدُ للَّهِ رَبِّ العالـمين
ترجمه جزء اول کتاب در صبحدم روز جمعه ۱۳ رمضان المبارک سال ۱۴۱۶ مطابق با ۱۳ بهمن سال ۱۳۷۴ به اتمام رسید.
ح تیموری - تایباد