معنی (لِلَّهِ)

(لِلّه) یعنی شایسته خداست به این اعتبار که (لام) در (لله) لام استحقاق و شایستگی باشد و در اینجا مراد شایستگی داشتن و صاحب بودن است، پس خدا مالک همه محامد و همچنین او شایسته ستایش است، هیچ کسی جز او، این گونه شایسته ثنا نیست. مخلوقات هر یک شایسته یک نوع از این ستایشها هستند ولی به این حالت کلی و فراگیر فقط خداست که شایسته آن باشد.

اغلب لامی -لِ‍ـ- که بعد از اسم عین (یا اسم ذات) می‌آید برای رساندن معنی داشتن و مالک بودن است، و چنانچه قبل از لام اسم معنی بیاید هدف از آن رساندن معنی استحقاق است، مثلا در (الکتاب لفلان) چون کتاب اسم ذات است نه اسم معنی، لام ملکیت را می‌رساند، یعنی کتاب مال فلانی است. ولی در دو مثال (الفخر لفلان) و (الکبریاء لِلّه) لام شایستگی و استحقاق را می‌رساند چون فخر و کبریاء اسم معنی هستند نه اسم ذات و لذا (الحمد لله) یعنی حمد شایسته خداست.