اهمیت اسم در اسلام
برای شناخت اهمیت اسم همین قدر کافی است که شریعت به نام‌ها اهمیت داده است، پیامبر ج اسامی بعضی از مردان و زنان صحابه را تغییر داد، و بلکه پیامبر ج اسم شهری را که یثرب نامیده شد عوض کرد و آن را مدینه نامید. شما اسم فرزندانتان را چه می‌گذارید؟ آیا برای فرزندت اسمی انتخاب می‌کنی که دارای معنی باشد که خودت یا مادر بچه‌ها یا خانواده‌اش آن را دوست داشته باشند؟ آیا اسم دشمنانت را بر فرزندان خود می‌گذاری؟
ما برای خود نام‌هایی انتخاب می‌کنیم که نزد ما بر چیزی دلالت می‌کنند و مفهومی دارند، و اما در مورد بهترین مردم این مقوله را نمی‌پذیریم و می‌گوئیم: نه؟ آنان به خاطر عوامل سیاسی و اجتماعلی چنین اسم‌هایی بر فرزندان‌شان انتخاب کرده‌اند، و برخلاف عادت مردم!! نام‌هایی که انتخاب کرده‌اند، معنی و مفهومی ندارد!!
بعد از این مقدمه می‌خواهیم توجه شما را به این جلب کنیم که:
علیس آنقدر به سه خلیفه قبل از خود محبت داشت بعضی از فرزندانش را با نام آن‌ها نامگذاری کرد که عبارتند از:
ابوبکر بن علی بن ابی‌طالب: شهید کربلاء همراه با برادرانش حسین س.
عمر بن علی بن ابی‌طالب: شهید کربلاء با برادرش حسین س.
حسنس اسم فرزندانش را ابوبکر و عمر و طلحه نامید و هرسه‌تای این بزرگان در کربلا به همراه عمویشان حسین به شهادت رسیدند.
و حسین اسم یکی از فرزندانش را عمر نامید. سرور تابعین علی بن حسین زین العابدین امام چهارم – در نزد شیعه - دخترش را عائشه نامید و اسم یکی از پسرانش را عمر نامید و او فرزندانی داشت [۱۲۶].
و همچنین دیگر آل بیت از فرزندان عباس بن عبدالمطلب و فرزندان جعفر بن ابی‌طالب و مسلم بن عقیل و غیره این نام‌ها برای‌شان انتخاب شده است. آنچه علی و فرزندانش انجام داده‌اند از مهم‌ترین دلایل عقلی و روانی بر محبّت راستین اهل بیت نسبت با خلفای راشدین و سایر اصحاب پیامبر ج است، و شما خود این واقعیت را حس می‌کنید و جایی برای ردّ آن نیست، و این واقعیت تصدیق‌کننده‌ی گفته‌ی الهی است که خداوند می‌فرماید: ﴿مُّحَمَّدٞ رَّسُولُ ٱللَّهِۚ وَٱلَّذِينَ مَعَهُۥٓ أَشِدَّآءُ عَلَى ٱلۡكُفَّارِ رُحَمَآءُ بَيۡنَهُمۡۖ تَرَىٰهُمۡ رُكَّعٗا سُجَّدٗا يَبۡتَغُونَ فَضۡلٗا مِّنَ ٱللَّهِ وَرِضۡوَٰنٗاۖ سِيمَاهُمۡ فِي وُجُوهِهِم مِّنۡ أَثَرِ ٱلسُّجُودِۚ ذَٰلِكَ مَثَلُهُمۡ فِي ٱلتَّوۡرَىٰةِۚ وَمَثَلُهُمۡ فِي ٱلۡإِنجِيلِ كَزَرۡعٍ أَخۡرَجَ شَطَۡٔهُۥ فَ‍َٔازَرَهُۥ فَٱسۡتَغۡلَظَ فَٱسۡتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِۦ يُعۡجِبُ ٱلزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ ٱلۡكُفَّارَۗ وَعَدَ ٱللَّهُ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَعَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ مِنۡهُم مَّغۡفِرَةٗ وَأَجۡرًا عَظِيمَۢا٢٩﴾[الفتح: ۲۹] «محمد، فرستاده‌ی الله است؛ و آنان که با او هستند، در برابر کافران سرسختند و با یکدیگر مهربان. آنان را در حال رکوع و سجده می‌بینی؛ فضل و حشنودی الله را می‌جویند. نشانه(ی درست‌کاری) آنان از اثر سجده در چهره‌هایشان پیداست؛ این، وصف آنان در تورات است. و وصفشان در انجیل مانند زراعتی است که جوانه زده و تنومند و ستبر و ضخیم شده و بر ساقه‌هایش ایستاده است و کشاورزان را شگفت‌زده می‌سازد تا به‌وسیله‌ی آنان کافران را به خشم آورد. الله به این‌ها که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‌اند، نوید آمرزش و پاداش بزرگی می‌دهد».
[۱۲۶] ن ک کشف الغمه ۲ / ۳۳۴ و الفصول المهمه ۲۸۳ و همچنین این نام‌ها در فرزندان سایر امامهای شیعه یافت می‌شود، به عنوان مثال: اعلام الوری، طبرسی: ۲۰۳ والإرشاد، مفید: ۱۸۶ و تاریخ یعقوبی ۲ / ۲۱۳.