سحر در اصطلاح شرع
فخرالدین رازی می‌گوید: سحر در اصطلاح شرع: به کاری گفته می‌شود که سببش مخفی باشد. و به صورت غیر حقیقی خود جهت فریب دادن مردم در آورده شود [۶].
ابن قدامه مقدسی می‌گوید: سحر، زدن گره یا سخنی است که گفته یا نوشته می‌شود یا کاری است که در بدن مسحور یا قلب یا عقلش بدون اقدام و خواستۀ او اثر می‌گذارد. و سحر دارای حقیقت است، نوعی از سحر، شخص را به قتل می‌رساند، ویا مریض می‌کند، و برخی از آن، سبب ضعف قوای جنسی می‌گردد و قسمتی از آن میان شخص و همسرش جدایی می‌اندازد و همچنین بخشی از آن، ایجاد محبت می‌نماید [۷].
ابن قیم می‌گوید: سحر از تأثیرات ارواح خبیثه شکل می‌گیرد و روند قوا را مختل می‌سازد [۸].
[۶] المصباح المنیر (۲۶۸) بیروت. [۷] المغنی (۱۰/۱۰۴). [۸] زاد المعاد (۴/۱۲۶).