۲۱- جهاد در نزد شیعه نیست مگر با حضور مهدی
باید حقیقتی را ذکر کنیم که متأسفانه کسانی که نسبت به شیعه نرمش بخرج می‌دهند، و یا به علت جهاد با کفار، ندای نزدیک شدن به آن‌ها را سر می‌دهند، از آن آگاه نیستند و آن این است که جهاد در نزد شیعه تا روزی که امام دوازدهم آن‌ها ظهور نکند، حرام است! لذا تاریخ هیچ جهادی از شیعه را بر ضد کفار ثبت نکرده و نخواهد کرد. محمدبن یعقوب کلینی که در حدیث نزد آن‌ها خیلی معتبر و موثق است در کتاب (الکافی) ج ۸، ص ۲۹۵، از ابو عبدالله روایت کرده‌است ک: هر پرچمی که قبل از قیام قائم بلند کرده شود، صاحب آن طاغوتی است که به جای الله تعالی پرستیده می‌شود.
و این روایت را شیخ آن‌ها حر عاملی در «وسائل الشیعة» ج ۱۱ ص ۳۷ نقل کرده‌است. و محدث آن‌ها حسین نوری طبرسی در (مستدرک الوسائل) ج ۲، ص ۲۴۸، از ابو جعفر روایت کرده‌است: «کسی که از ما اهل بیت قبل از قیام قائم (بمنظور جهاد) بیرون شود، به جوجه‌ای می‌ماند، که پرواز کرده، و از آشیانه‌اش افتاده‌است و کودکان با آن بازی می‌کنند.»
و حر عاملی در (وسائل الشیعة ۱۱/۳۶) از ابو جعفر روایت کرده‌است: ای سدیر! در خانه‌ات بمان و در آن بنشین و فعلاً (تا شب و روز می‌گردد) اقدامی مکن! پس اگر خبر به تو رسید که سفیانی خارج شده، بسوی ما حرکت کن و لو پیاده بیایی!
و در صحیفۀ سجادیۀ کامله (۱۶، دارالحوراء بیروت لبنان) از ابو عبدالله نقل است که: «خارج نشده و خارج نخواهد شد از ما اهل بیت تا قیام قائم مان هیچ احدی تا ظلمی را دفع کند یا حقی را نجات دهد، مگر آنکه گرفتاری و بلا به او رو کند و قیام وی منجر به ازدیاد بدی برای ما و شیعه‌ی ما شود.» و در «مستدرک الوسائل» (۲/۲۴۸ از ابو جعفر نقل شده که: «هر پرچمی که قبل از قائم بر افراشته شود، صاحب آن طاغوت است.» و در وسائل الشیعۀ (۱۱/۳۶) از علی‌بن الحسین نقل شده که: بخدا کسی از میان ما قبل از خروج قائم خارج نمی‌شود مگر اینکه مثل او، مثل جوجه‌ای است که از آشیانه‌اش پرواز کرده‌است قبل از آنکه بالهایش کامل شود. آنگاه کودکان بر آن جست‌زده، و با آن بازی می‌کنند.
و مرجع و آیت الله آن‌ها خمینی مقرر کرده که آغاز کردن جهاد فقط در زمان قائمشان خواهد بود. چرا که در (تحریر الوسیله) ج ۱، ص ۴۸۲ گفته است: در عصر ولی امر و سلطان عصر – عجل الله فرجه الشریف – نمایندگان عمومی او که همان فقهای جامع شرایط و تقوا و قضاوت هستند، در زمینه‌ی اجرای سیاست، و سائر وظائف امام – جز آغاز کردن جهاد – بجای او می‌نشیند.
می‌گوئیم: آیا از اینان انتظار می‌رود که دوشادوش ما اهل سنت با کفار جهاد کنند؟!
آیا ظلم و خیانت آن‌ها نسبت به مسلمانان را در طول تاریخ فراموش کرده‌ایم؟ آیا فراموش کرده‌ایم که این آن‌ها بوده‌اند که (در طول این مدت) بر سر راه موج اسلام‌خواهی سنگ اندازی کرده‌اند؟!
آیا خیانت پیشگی آن‌ها و سرشکستگی و خواری آن‌ها و دیدگاه تماشایی که آن‌ها نسبت به جنگ‌های ما با کفار که می‌خواستند ما بازنده جنگ باشیم فراموش شدنی است؟!
حقی که باید گفته شود این است که آن‌ها تنها زمانی در مقام یک تماشاگر بوده‌اند که اهل سنت را قوی یافته‌اند. اما وقتی که سستی و ضعفی در اهل سنت مشاهده کردند، عکس‌العملی جز کشتار آن‌ها از خود نشان نداده‌اند. لحن قول این جماعت را مقایسه نمائید و مورد ارزیابی قرار دهید. تمامی مطالبی که با (مقولات و اعتقادات) شا جور در می‌آید، همگی از باب تقیه است. آیا شیخ آن‌ها، جناب نجفی اجماع شیعیان را بر کفر مخالفانشان نقل نکرده‌است؟!!
آیا نمی‌دانید کسانی که از اهل سنت در دژها و قلعه‌ها بمنظور حمایت مسلمانان، به شهادت می‌رسند در دنیا و آخرت – بر حسب اعتقادشان – قاتل هستند؟!
ملا محسن ملقب به فیض کاشانی در «الوافی» (۹/۱۵) و حر عاملی در (وسائل الشیعة) (۱۱/۲۱) و محمد محسن نجفی در جواهر الکلام (۲۱/۴۰)، از عبدالله‌بن سنان روایت کرده‌است که: به ابو عبدالله گفتم: فدایت بشوم درباره کسانی که در این دژها و حمایت مرزها کشته می‌شوند، چه می‌گوئی؟! گفت: وای بر آن‌ها (یا جهنم بر آن‌ها) بعنوان قاتل در دنیا و آخرت هستند. بخدا شهید فقط شهید ماست و لو بر بسترهای خود بمیرند.
«شهید فقط شهید ماست» و کشته‌های اهل سنت در جنگ‌های آن‌ها با کفار نصاری و مشرکین و بودایی‌ها و کمونیست‌ها (جهنم بر آن‌ها، که عجله می‌کنند)»!!
شیخ محمد احمد عرفه عضو هیئت کبار علمای الازهر در توضیح این روایت، در مقدمۀ کتاب (الوشیعه فی نقد عقائد الشیعه) از موسی جار الله، گفته است: اگر در حمله و تجاوز سه جانبۀ بر مصر شیعه‌هایی از ما هم مشارکت داشتند، از قتال متجاوزان سر باز می‌زدند و خود را عقب می‌کشیدند بر اساس این قاعده. و این همان راز در علاقۀ استعمار است به انتشار این مذهب در سرزمین‌های اسلامی.
آن شیخ فاضل تحلیلی درست ارائه داده‌است. چرا که یکی از بزرگان از جمله کسانی که به او اعتماد داریم – شخصاً نبرد سختی را که میان مسلمانان و کفار در هندوستان قبل از بیش از چهل سال را شاهد بوده‌است. و اینکه شیعه «در آن جنگ» به یاری اهل سنتی که در آن جنگ‌ها غوطه‌ور شده بودند، نشتافتند. و ما می‌گوئیم: و چه کسی ضمانت می‌کند که شیعه یک پیمان مخفیانه با کفار هند (بر علیه اهل سنت) نداشته‌اند؟!
آیا مگر ما در نظر آن‌ها نواصب نیستیم؟!