* امامت بلافصل حضرت علي س:
نكته‌ی سوم اختلاف شیعه و سُنی این است كه اهل تشیع عقیده دارند حضرت رسول اكرم جپس از خود، حضرت علی سرا امام بلافصل خود قرار داده‌اند، و برای اثبات این قضیه بسیار تلاش نموده‌اند؛ چراكه براساس عقیده‌ی آنان اگر پس از رسول‌الله ج، امامت بلافصل برای حضرت علی سثابت شود، امامت ائمه‌ی دیگر (دوازده امام) یكی پس از دیگری خود به خود ثابت خواهد شد؛ چراكه همگی آنها وابسته به اهل بیت بودند، به همین خاطر به جای این‌كه نكته‌ی اول و دوم، عقیده‌ی امامت و دوازده امام، را از قرآن و سنّت ثابت كنند، می‌كوشند تا امامت بلافصل حضرت علی سرا به اثبات برساند تا نكته‌ی اول، عقیده‌ی امامت و نكته‌ی دوم، دوازده امام در ضمن این نكته‌ی سوم خود به خود ثابت گردد.
از این كوشش، به این واقعیت پی می‌بریم كه اختلاف شیعه با جمهور اهل سنّت، اختلاف علمی نیست، بلكه اختلافی است سیاسی كه جنبه‌ی علمی به آن داده شده است و بنیانگذار این اختلاف عبدالله بن سبأ می‌باشد [۹]. او برای نابودی نظام خلافت و برای فروپاشی همبستگی و یكپارچگی مسلمانان، عقیده‌ی امامت را وضع كرد و اساس آن را، محبّت حضرت علی سو امامت بلافصل ایشان قرار داد، به همین جهت برای اثبات مذهب خود، تمام كوشش خویش را صرف این امر كردند كه به نحوی، امامت بلافصل حضرت علی سرا ثابت نمایند، و چون امامت بلافصل حضرت علی سبدون انكار خلافت سه خلیفه‌ی راشد اوّل (ابوبكر صدیق س، حضرت عمر فاروق سو حضرت عثمان س) ثابت نمی‌گردد، پس به سم‌پاشی و بستن افتراهایی در شأن سه خلیفه‌ی اول پرداختند و آنان را بی‌لیاقت، نااهل و فاقد شرایط برای امر خلافت معرفی كردند و با تمام نیرو نسبت به خلفای ثلاثه (و یاران و پیروان ایشان) عیب‌تراشی كرده تا بدین وسیله ادعای امامت بلافصل حضرت علی سصحیح گردد!.
[۹] ر.ک: تاریخ مذهب شیعه، تحفه‌ی اثنا عشریه، منهاج السنة ابن‌تیمیه و دیگر كتب در این موضوع.