الهی وقتی در صور دمیده شود چه خواهد شد؟
﴿فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ١٣ وَحُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ١٤ فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ١٥ وَٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ١٦ وَٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَاۚ وَيَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ١٧ يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ١٨ فَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِيَمِينِهِۦ فَيَقُولُ هَآؤُمُ ٱقۡرَءُواْ كِتَٰبِيَهۡ١٩ إِنِّي ظَنَنتُ أَنِّي مُلَٰقٍ حِسَابِيَهۡ٢٠ فَهُوَ فِي عِيشَةٖ رَّاضِيَةٖ٢١ فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٖ٢٢ قُطُوفُهَا دَانِيَةٞ٢٣ كُلُواْ وَٱشۡرَبُواْ هَنِيَٓٔۢا بِمَآ أَسۡلَفۡتُمۡ فِي ٱلۡأَيَّامِ ٱلۡخَالِيَةِ٢٤ وَأَمَّا مَنۡ أُوتِيَ كِتَٰبَهُۥ بِشِمَالِهِۦ فَيَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي لَمۡ أُوتَ كِتَٰبِيَهۡ٢٥ وَلَمۡ أَدۡرِ مَا حِسَابِيَهۡ٢٦ يَٰلَيۡتَهَا كَانَتِ ٱلۡقَاضِيَةَ٢٧ مَآ أَغۡنَىٰ عَنِّي مَالِيَهۡۜ٢٨ هَلَكَ عَنِّي سُلۡطَٰنِيَهۡ٢٩ خُذُوهُ فَغُلُّوهُ٣٠ ثُمَّ ٱلۡجَحِيمَ صَلُّوهُ٣١ ثُمَّ فِي سِلۡسِلَةٖ ذَرۡعُهَا سَبۡعُونَ ذِرَاعٗا فَٱسۡلُكُوهُ٣٢ إِنَّهُۥ كَانَ لَا يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ ٱلۡعَظِيمِ٣٣ وَلَا يَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ٣٤ فَلَيۡسَ لَهُ ٱلۡيَوۡمَ هَٰهُنَا حَمِيمٞ٣٥ وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنۡ غِسۡلِينٖ٣٦ لَّا يَأۡكُلُهُۥٓ إِلَّا ٱلۡخَٰطُِٔونَ٣٧﴾[الحاقة: ۱۳-۳٧].
«پس چون دمیده شود در صور یک دمیدن. و برداشته شود زمین و کوهها پس باز کوبیده شوند (بیکدیگر) در یک شکستن پس آن روز واقع شود واقع شونده و پاره شود آسمان پس در آن روز سست است. و فرشتگانند در اطراف آن و بردارند عرش پروردگارت را بالای آنها در آن روز هشت (فرشته). در آن روز عرضه کرده شوید (به پیشگاه خدا) پوشیده نماند از شما هیچ چیزتان. پس اما آن که داده شد نامۀ عملش بدست راستش پس گوید بگیرید بخوانید نامۀ اعمال مرا. همانا من یقین داشتم که دریابنده‌ام حساب خود را پس وی در عیشی پسندیده است. در بهشت بلند (مقام) که میوه‌اش نزدیک به دسترس است. (گفته شود) بخورید و بیاشامید گوارا بسبب آنچه پیش فرستاده بودید در روزهای گذشته و اما کسی که داده شود نامه عملش بدست چپش. پس گوید ای کاش داده نمی‌شد مرا نامه اعمال من. و نمی‌دانستم که چیست حساب من. ای کاش آن مرگ پایان کار بود. رفع نیازی نکرد از من مالم. قدرت و تسلط از من زایل شد. (گفته شود) بگیرید او را در غل و زنجیر کنید. پس در آتش دوزخ بیفکنیدش. آنگاه در زنجیری که درازای آن هفتاد ذراع است درآریدش. همانا او ایمان نداشت بخدای بزرگ و ترغیب نمی‌کرد بر طعام دادن مستمند. پس نیست او را امروز این جا دوستدار. و نیست (او را) غذایی مگر از غساله چرک و زردآب (جهنم) که نمی‌خورد آن را مگر گناهکاران».
﴿يَوۡمَ يُنفَخُ فِي ٱلصُّورِ فَتَأۡتُونَ أَفۡوَاجٗا١٨ وَفُتِحَتِ ٱلسَّمَآءُ فَكَانَتۡ أَبۡوَٰبٗا١٩ وَسُيِّرَتِ ٱلۡجِبَالُ فَكَانَتۡ سَرَابًا٢٠﴾[النبأ: ۱۸-۲۰].
«روزی که دمیده شود در صور پس بیائید فوج فوج. و شکافته و گشوده شود آسمان پس باشد در آن درها و روان گردانیده شود کوهها پس گردد سراب».