الهی در احترام به والدین چه سفارش می‌کنی؟
﴿وَقَضَىٰ رَبُّكَ أَلَّا تَعۡبُدُوٓاْ إِلَّآ إِيَّاهُ وَبِٱلۡوَٰلِدَيۡنِ إِحۡسَٰنًاۚ إِمَّا يَبۡلُغَنَّ عِندَكَ ٱلۡكِبَرَ أَحَدُهُمَآ أَوۡ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُل لَّهُمَآ أُفّٖ وَلَا تَنۡهَرۡهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوۡلٗا كَرِيمٗا٢٣ وَٱخۡفِضۡ لَهُمَا جَنَاحَ ٱلذُّلِّ مِنَ ٱلرَّحۡمَةِ وَقُل رَّبِّ ٱرۡحَمۡهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرٗا٢٤﴾[الإسراء: ۲۳-۲۴].
«و خدای تو حکم فرموده که جز او هیچ کس را نپرستید و در بارۀ پدر و مادر نیکویی کنید، و چنانچه در پیش شما یکی از آنان و یا هر دوشان پیر و سالخورده شوند (که موجب رنج و زحمت شما باشند) زینهار کلمه‌ای که رنجیده خاطر شوند نگویید و کمترین آزاری به آنها نرسانید و با ایشان با احترام و اکرام سخن گویید و همیشه پر و بال تواضع و تکریم را با کمال مهربانی نزدشان بگستران و بگو پروردگارا چنان که پدر و مادرم مرا از کودکی به مهربانی بپروردند تو در حق آنها رحمت و مهربانی فرما».
﴿وَوَصَّيۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ بِوَٰلِدَيۡهِ حُسۡنٗاۖ وَإِن جَٰهَدَاكَ لِتُشۡرِكَ بِي مَا لَيۡسَ لَكَ بِهِۦ عِلۡمٞ فَلَا تُطِعۡهُمَآۚ إِلَيَّ مَرۡجِعُكُمۡ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمۡ تَعۡمَلُونَ٨﴾[العنكبوت: ۸].
«و ما به آدمیان سفارش کردیم که در حق پدر و مادر خود نیکی کنند و اگر آنها (خود مشرک باشند و) و کوشند تا تو به من که خدای یگانه‌ام از روی جهل و نادانی شرک‌آوری در این جا هرگز اطاعت امر آنها مکن که رجوع شما بسوی من است و من شما را به پاداش هر عمل (نیک یا بد) که به جای آوردید آگاه می‌گردانم».
﴿وَوَصَّيۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ بِوَٰلِدَيۡهِ حَمَلَتۡهُ أُمُّهُۥ وَهۡنًا عَلَىٰ وَهۡنٖ وَفِصَٰلُهُۥ فِي عَامَيۡنِ أَنِ ٱشۡكُرۡ لِي وَلِوَٰلِدَيۡكَ إِلَيَّ ٱلۡمَصِيرُ١٤﴾[لقمان: ۱۴].
«و ما به هر انسانی سفارش کردیم که در حق پدر و مادر بخصوص مادر که چون بار حمل فرزند برداشته تا مدت دو سال که طفل را از شیر باز گرفته و هر روز به رنج و ناتوانیش بیفزوده بسیار نیکی و سپاسگزاری کن نخست شکر من که خالق و منعم هستم و آنگاه شکر پدر و مادر را به جای آر که بازگشت همه به سوی من است».
﴿وَوَصَّيۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ بِوَٰلِدَيۡهِ إِحۡسَٰنًاۖ حَمَلَتۡهُ أُمُّهُۥ كُرۡهٗا وَوَضَعَتۡهُ كُرۡهٗاۖ وَحَمۡلُهُۥ وَفِصَٰلُهُۥ ثَلَٰثُونَ شَهۡرًاۚ حَتَّىٰٓ إِذَا بَلَغَ أَشُدَّهُۥ وَبَلَغَ أَرۡبَعِينَ سَنَةٗ قَالَ رَبِّ أَوۡزِعۡنِيٓ أَنۡ أَشۡكُرَ نِعۡمَتَكَ ٱلَّتِيٓ أَنۡعَمۡتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَٰلِدَيَّ وَأَنۡ أَعۡمَلَ صَٰلِحٗا تَرۡضَىٰهُ وَأَصۡلِحۡ لِي فِي ذُرِّيَّتِيٓۖ إِنِّي تُبۡتُ إِلَيۡكَ وَإِنِّي مِنَ ٱلۡمُسۡلِمِينَ١٥﴾[الأحقاف: ۱۵].
«و ما انسان را به احسان در حق پدر و مادر سفارش کردیم (یاد کند که) مادر (نُه ماه چگونه) با رنج و رحمت بار حمل کشید و با درد و مشقت وضع حمل نمود و سی ماه تمام مدت حمل و شیرخواری بود تا وقتی که طفل بحد رشد رسید و آن زمان که آدمی چهل ساله گشت (و عقل و کمال یافت) آنگاه سزد که عرض کند خدایا مرا موفق فرما تا شکر گذارم بر نعمتی که بر من و بر پدر و مادرم اعطا کردی و به انجام کارهای شایسته که رضا و خشنودی تو در آن است توفیق ده و فرزندان مرا صالح گردان، بارالها من به دعا به درگاه تو باز آمدم و از تسلیم شوندگان و مطاع فرمان تو شدم».