الهی بهشت چگونه جایی است؟
﴿مَّثَلُ ٱلۡجَنَّةِ ٱلَّتِي وُعِدَ ٱلۡمُتَّقُونَۖ فِيهَآ أَنۡهَٰرٞ مِّن مَّآءٍ غَيۡرِ ءَاسِنٖ وَأَنۡهَٰرٞ مِّن لَّبَنٖ لَّمۡ يَتَغَيَّرۡ طَعۡمُهُۥ وَأَنۡهَٰرٞ مِّنۡ خَمۡرٖ لَّذَّةٖ لِّلشَّٰرِبِينَ وَأَنۡهَٰرٞ مِّنۡ عَسَلٖ مُّصَفّٗىۖ وَلَهُمۡ فِيهَا مِن كُلِّ ٱلثَّمَرَٰتِ وَمَغۡفِرَةٞ مِّن رَّبِّهِمۡۖ كَمَنۡ هُوَ خَٰلِدٞ فِي ٱلنَّارِ وَسُقُواْ مَآءً حَمِيمٗا فَقَطَّعَ أَمۡعَآءَهُمۡ١٥﴾[محمد: ۱۵].
«مَثَل بهشتی که در دنیا به متّقیان وعده دادند این است که در آن باغ بهشت نهرهایی از آب زلال گوارا است و نهرهایی از شیر بی آن که هرگز طعمش تغییر کند و نهرهایی از شراب طهور ناب که نوشندگان را به حدّ کمال لذّت بخشد و نهرهایی از عسل صاف، و تمام انواع میوه‌ها بر آنان مهیّا (و فوق همه) مغفرت و لطف پرودگار، آیا حال آن که در این بهشت ابد است مانند کسی است که در آتش مخلّد است و آب جوشان جهنم نوشند تا اندرونشان را پاره پاره کند»؟
﴿مَّثَلُ ٱلۡجَنَّةِ ٱلَّتِي وُعِدَ ٱلۡمُتَّقُونَۖ تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُۖ أُكُلُهَا دَآئِمٞ وَظِلُّهَاۚ تِلۡكَ عُقۡبَى ٱلَّذِينَ ٱتَّقَواْۚ وَّعُقۡبَى ٱلۡكَٰفِرِينَ ٱلنَّارُ٣٥﴾[الرعد: ۳۵].
«بهشتی که متقیّان را وعده داده شد چنان است که نهرها از زیر درختانش جاری است و مأکولاتش همیشگی و سایۀ آن برقرار است و این بهشت سرانجامِ اهل تقوی و سرانجامِ کافران هم آتش دوزخ است».
﴿جَنَّٰتُ عَدۡنٖ يَدۡخُلُونَهَا تَجۡرِي مِن تَحۡتِهَا ٱلۡأَنۡهَٰرُۖ لَهُمۡ فِيهَا مَا يَشَآءُونَۚ كَذَٰلِكَ يَجۡزِي ٱللَّهُ ٱلۡمُتَّقِينَ٣١﴾[النحل: ۳۱].
«که آن باغ‌های بهشت عدن می‌باشد که در زیر درختانش از لطف خدا نهرها جاری است که متّقیان در آن داخل شوند در حالی که هر چه بخواهند میل کنند در آن‌جا برایشان حاضر است، باری این است جزایی که خدا به اهل تقوا عطا خواهد کرد».
﴿وَجَزَىٰهُم بِمَا صَبَرُواْ جَنَّةٗ وَحَرِيرٗا١٢ مُّتَّكِ‍ِٔينَ فِيهَا عَلَى ٱلۡأَرَآئِكِۖ لَا يَرَوۡنَ فِيهَا شَمۡسٗا وَلَا زَمۡهَرِيرٗا١٣ وَدَانِيَةً عَلَيۡهِمۡ ظِلَٰلُهَا وَذُلِّلَتۡ قُطُوفُهَا تَذۡلِيلٗا١٤ وَيُطَافُ عَلَيۡهِم بَِٔانِيَةٖ مِّن فِضَّةٖ وَأَكۡوَابٖ كَانَتۡ قَوَارِيرَا۠١٥ قَوَارِيرَاْ مِن فِضَّةٖ قَدَّرُوهَا تَقۡدِيرٗا١٦ وَيُسۡقَوۡنَ فِيهَا كَأۡسٗا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا١٧ عَيۡنٗا فِيهَا تُسَمَّىٰ سَلۡسَبِيلٗا١٨ ۞وَيَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيۡتَهُمۡ حَسِبۡتَهُمۡ لُؤۡلُؤٗا مَّنثُورٗا١٩ وَإِذَا رَأَيۡتَ ثَمَّ رَأَيۡتَ نَعِيمٗا وَمُلۡكٗا كَبِيرًا٢٠ عَٰلِيَهُمۡ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضۡرٞ وَإِسۡتَبۡرَقٞۖ وَحُلُّوٓاْ أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٖ وَسَقَىٰهُمۡ رَبُّهُمۡ شَرَابٗا طَهُورًا٢١ إِنَّ هَٰذَا كَانَ لَكُمۡ جَزَآءٗ وَكَانَ سَعۡيُكُم مَّشۡكُورًا٢٢﴾[الإنسان: ۱۲-۲۲].
«که در آن بهشت بر تخت‌ها تکیه زنند و آن‌جا نه آفتابی سوزان بینند و نه سرمای زمهریر و سایۀ درختان بهشتی بر سر آنها و میوه‌هایش در دسترس و به اختیار آنها است. و (ساقیان زیبای حور و غلمان) با جام‌های سیمین و کوزه‌های بلورین بر انها دور زنند. که آن بلورین کوزه‌ها را (به رنگ) نقرۀ خام و به اندازه و تناسب مقدّر کرده‌اند و آن‌جا شرابی که طبعش (چون زنجبیل گرم و عطرآگین است به آنها بنوشانند. در آن‌جا چشمه‌ای است که سلسبیلش نامند و دور آن بهشتیان پسرانی زیبا که تا ابد نوجوان و خوش می‌مانند به خدمت می‌گردند که در آنها چون بنگری گمان بردی که لؤلؤ منشورند و چون آن جایگاه نیکو را مشاهده کنی عالمی پر نعمت و کشوری بزرگ خواهی یافت. بر بالای بهشتیان لطیف دیبای سبز و حریر سطبر است و بر دستهاشان دستبند نقرۀ خام و خدایشان آنان را شرابی پاک و گوارا بنوشاند. همانا این بهشت پر نعمت و با عظمت حقیقت پاداش اعمال شما است و سعی‌تان (در راه طاعت حق) مشکور و معقول است».