الهی راجع به طلاق دادن زنان چه کنیم؟
﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلنَّبِيُّ إِذَا طَلَّقۡتُمُ ٱلنِّسَآءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَأَحۡصُواْ ٱلۡعِدَّةَۖ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَ رَبَّكُمۡۖ لَا تُخۡرِجُوهُنَّ مِنۢ بُيُوتِهِنَّ وَلَا يَخۡرُجۡنَ إِلَّآ أَن يَأۡتِينَ بِفَٰحِشَةٖ مُّبَيِّنَةٖۚ وَتِلۡكَ حُدُودُ ٱللَّهِۚ وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ ٱللَّهِ فَقَدۡ ظَلَمَ نَفۡسَهُۥۚ لَا تَدۡرِي لَعَلَّ ٱللَّهَ يُحۡدِثُ بَعۡدَ ذَٰلِكَ أَمۡرٗا١ فَإِذَا بَلَغۡنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمۡسِكُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٍ أَوۡ فَارِقُوهُنَّ بِمَعۡرُوفٖ وَأَشۡهِدُواْ ذَوَيۡ عَدۡلٖ مِّنكُمۡ وَأَقِيمُواْ ٱلشَّهَٰدَةَ لِلَّهِۚ ذَٰلِكُمۡ يُوعَظُ بِهِۦ مَن كَانَ يُؤۡمِنُ بِٱللَّهِ وَٱلۡيَوۡمِ ٱلۡأٓخِرِۚ وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مَخۡرَجٗا٢﴾[الطلاق: ۱-۲].
«الا ای پیغمبر گرامی (امت بگو) هر گاه زنان را طلاق دهید به وقت عدّه (یعنی پاک بودن از حیض) طلاق دهید و زمان عدّه را بشمارید و از خدا که پروردگار شماست بترسید و آن زنان را (تا در عدّه‌اند) از خانه بیرون مکنید مگر آن که کار زشت آشکاری مرتکب شوند، و این احکام حدود (شرع) خداست و هر کس از حدود الهی تجاوز کند همانا به خویشتن ستم کرده است تو ندانی شاید خدا (پس از طلاق) کاری از نو پدید آورد. پس آن‌گاه که مدت عدّه را به پایان رسانند باز به نیکویی نگاهشان دارید یا به خوشرفتاری رهاشان کنید و نیز بر طلاق آنها دو مرد مسلمان عادل گواه گیرید و برای خدا اقامۀ گواهی کنید و این پند و وعظ الهی است بر آن کس که به خدا و روز قیامت ایمان آورد و هر کس خداترس شود خدا راه بیرون شدن (از گناهان را) بر او می‌گشاید».
﴿وَٱلَّٰٓـِٔي يَئِسۡنَ مِنَ ٱلۡمَحِيضِ مِن نِّسَآئِكُمۡ إِنِ ٱرۡتَبۡتُمۡ فَعِدَّتُهُنَّ ثَلَٰثَةُ أَشۡهُرٖ وَٱلَّٰٓـِٔي لَمۡ يَحِضۡنَۚ وَأُوْلَٰتُ ٱلۡأَحۡمَالِ أَجَلُهُنَّ أَن يَضَعۡنَ حَمۡلَهُنَّۚ وَمَن يَتَّقِ ٱللَّهَ يَجۡعَل لَّهُۥ مِنۡ أَمۡرِهِۦ يُسۡرٗا٤﴾[الطلاق: ۴].
«و از زنان شما آنان که از حیض نومیدند اگر باز شک (در تحقّق سن یائسه شدن) دارید عدّۀ طلاق آنان سه ماه است و نیز زنانی که حیض ندیده (لیکن در سن حیض باشند) آنها هم سه ماه عدّه نگهدارند و زنان حامله مدت عدّه‌شان تا وقت زائیدن است، و هر که متّقی و خداترس باشد خدا مشکلات کار او را (در دو عالم) آسان می‌گرداند».