اول- افراط و زیاده‌روی:
در تعظیم رسول الله ج؛ چنان‌که رسول الله از غلو در تعظیم و مدحش منع نموده است:
أ- «لاتَطْرُونِي كَمَا أَطْرَتِ النَّصَارَى ابْنَ مَرْيَمَ فَإِنَّمَا أَنَا عَبْدُهُ، فَقُولُوا: عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ» [۳۹].
یعنی: «بیش از حدّ در مدح من مبالغه نکنیـد طوری که نصاری در مدح عیسی بن مریم مبالغه کردند. جز این نیست که من بندۀ خدا هستم، پس بگویید بندۀ خدا ورسول او.»
ب- قرآن کریم در شریف‌ترین مقامات پیامبر جرا به صفت بندگی ستوده است. طوریکه خداوندأمی‌فرماید:
﴿سُبۡحَٰنَ ٱلَّذِيٓ أَسۡرَىٰ بِعَبۡدِهِۦ لَيۡلٗا مِّنَ ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡحَرَامِ إِلَى ٱلۡمَسۡجِدِ ٱلۡأَقۡصَا﴾[الإسراء: ۱].
یعنی: «پاک و منزه است کسی‌که بنده‌اش را شبی از مسجد الحرام به مسجد الأقصی برد.»
در قرآن کریم ذکر چنین صفتی به کثرت وارد شده است.
[۳۹] متفق علیه.