س۲۸: چه وظیفه‌ای نسبت به صحابه بر دوش ماست؟
آنان را باید دوست بداریم، برایشان دعا کنیم، قلب و زبان خود را از هر نوع اهانت به آنان پاک نگه داریم، به بیان و بازگوکردن فضائل و خوبی‌های آنان بپردازیم، از اشتباهات آنان صرف‌نظر کرده و از غوطه‌ورشدن در علل اختلافاتشان بپرهیزیم، زیرا که آنان معصوم از گناه و اشتباه نبوده‌اند اما باید دانست آنان به درجه اجتهاد رسیده بودند و مجتهد اگر اجتهادش، درست باشد به اجری مضاعف و دوچندان می‌رسد و در غیر آن صورت، تنها پاداش اجتهادش را دریافت می‌کند. اشتباهات آنان در برابر آن همه فضائل و تلاش‌های فراوانشان برای اسلام، بسان لکه‌ای نجاست است در دریایی عظیم و ژرف، آیا این لکه می‌تواند آن دریا را آلوده کند؟! پیامبرصدر مورد شأن صحابه خود چنین می‌فرماید: «لا تَسُبُّوا أَصْحَابِي فَوَالذِي نَفْسِيْ بيَدِه لَوْ أن أَحَدُكُمْ أَنْفَقَ مِثْلَ أحُدٍ ذَهَبَاً مَا أَدْرَكَ مُدَّ أَحَدِهِمْ وَلا نَصِيْفَهُ»[متفق علیه]. «یاران مرا دشنام ندهید. به خداوند سوگند اگر هر کدام از شما به اندازه کوه أحد، طلا انفاق کند نمی‌تواند حتّی به نیمی از مرتبه و منزلت آنان دست یابد».