شبهۀ هفتم و هشتم:
هفتم می‌گویند: آیه بعد از استمتاع وجوباً به پرداخت مهریه امر می‌کند و این امر خواستار آن است که مفهومش نکاح متعه باشد [۱۰۳].
زیرا خداوند پرداخت مهریه را به استمتاع منوط کرده است. و این هم خواستار آن است که مفهومش این عقد مخصوص بدون آمیزش باشد.
هشتم: همانا گروهی از اصحاب آیه را با جمله زیادی (إلى أجل مسمى) قرائت کرده‌اند [۱۰۴].
حافظ ابوبکر بیهقی متوفی سال ۴۵۸ هجری در سنن کبری با سند خود از محمد پسر کعب از ابن عباسبابراز داشته است و می‌گوید: متعه (نکاح موقت) در صدر اسلام وجود داشت و آنان این آیه ﴿فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ﴾[النساء: ۲۴].را اینطور ﴿فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ﴾«إلى أجل مسمى»قرائت نموده‌اند [۱۰۵]. و حافظ ابوزکریا نووی شافعی متوفی ۶٧۶ هجری در شرح صحیح مسلم بیان کرده است: (٩/۱۸۱) همانا عبدالله بن مسعود آیه را چنین قرائت نموده است: ﴿فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ﴾إلى أجل [۱۰۶].
[۱۰۳] مجمع البیان: ۵/٧۱-٧۲ ، أصلالشیعة: ص ۱۰۵، السرائر: ۲/۶۱٩. [۱۰۴] الغدیر : ۶/۲۳۰ و مقدمة مرآة العقول: ۱/۲٧٧. [۱۰۵] کاشف الغطاء فی أصلالشیعة: ص ۴٩ والفصول لعبد الحسین: ص ۶۶-۶٧ و مقدمة مرآة العقول: ۱/۲٧۸. [۱۰۶] مصدر سابق.