الف) روایت بیهقی در سنن:
از موسی پسر عبیده از محمد پسر کعب از ابن عباسشروایت شده گفت: متعه در اول اسلام بوده و این آیه را ﴿ فَمَا ٱسۡتَمۡتَعۡتُم بِهِۦ مِنۡهُنَّ﴾(إلى أجل مسمی)مردی به شهری داخل میشد و شناختی از آن نداشت. به آن اندازه که میدانست از نیازش فارغ میشود با زنی ازدواج مینمود تا کالایش را حفظ و امورش را اصلاح کند تا این آیه نازل شد: ﴿حُرِّمَتۡ عَلَيۡكُمۡ أُمَّهَٰتُكُمۡ﴾[النساء: ۲۳]. تا آخر آیه، خداوند اولی را نسخ و متعه را حرام نمود و این آیه از قرآن: ﴿إِلَّا عَلَىٰٓ أَزۡوَٰجِهِمۡ أَوۡ مَا مَلَكَتۡ أَيۡمَٰنُهُمۡ﴾آن را تصدیق مینماید و غیر از این فرج حرام است.