(ذ) حکم نوشتن یا آویزان نمودن (نوشته‌ای از) آیات یا اذکار بر دیوار و امثال آنها:
جماعتی از علمای سلف رحمهم الله، حین کلامشان در ارتباط با «آداب خاص قرآن»، به طور مطلق [۵۶]بر کراهیت نوشتن قرآن کریم بر روی دیوار مساجد یا غیر آن و یا بر روی لباس تاکید کرده‌‌اند [۵۷].
بنابراین نوشتن آیات قرآن بر روی دیوارها و یا نوشتن آن بر روی اوراق و الواح و آویزان کردن آنها به قصد تبرک و جلب خیر یا دفع شر، وجه نامشروع تبرک به قرآن خواهد بود، بلکه بدعت و مخاف هدایت رسول الله جو صحابه و ائمه سلف شاست [۵۸].
حتی بعضا مشاهده می‌شود که قرآن را بر اشیائی و در ابعاد خیلی کوچک می‌نویسند که قرآئت آن بسیار دشوار بوده، بگونه‌ای که هدف آن جهت قرائت نبوده بلکه به قصد تبرک انجام می‌شود. و براستی که این امر بازی گرفتن کتاب الله است [۵۹].
[۵۶] چه به قصد تبرک یا قصد دیگری صورت گیرد. [۵۷] نگاه کنید به: شرح السنة بغوی ۴/۵۲۹، الحوادث والبدع طرطوشی ص ۱۰۱، المغنی ابن قدامه ۷/۹، التذکار قرطبی ص ۱۲۰، التبیان نووی ص ۱۲۷، تنبی الغافلین عن اعمال الجاهلین ابن نحاس ص ۲۶۴. [۵۸] جواب لجنه علماء اهل سنت به سوالی پیرامون حکم آویزان کردن قرآن بر دیوارها. [۵۹] التبرک انواعه و احکامه، ناصر بن عبدالرحمن بن محمد الجدیع ص ۲۴۱.