* اگر معصوم بود چنین وصیت نمی‌کرد؛ و اگر پسرش معصوم بود، به او سفارش و موعظه نمى‌كرد، زيرا معصوم نيازی به آن ندارد؛ همچنين اين گفتار، در ردّ غالیانی است كه مى‌گفتند على÷نمرده است
حضرت على÷در وصيتش مى‌نويسد: «از پدرى در آستانۀ فنا، معترف به گذشت زمان، كه آفتاب عمرش رو به غروب است و خواه ناخواه، تسليم گذشتِ دنياست؛ همو كه در منزلگاه پيشينيان ساکن شده و فردا از آن كوچ خواهد كرد، به فرزندى آرزومند؛ آرزومند چيزى كه هرگز به دست نمىآيد و در راهى گام مىنهد كه ديگران در آن گام نهادند و هلاك شدند؛ به كسى كه هدف بيماريهاست، گروگان روزگار، در تيررس مصائب، بنده دنيا، بازرگان غرور، بدهكار و اسير مرگ، همپيمان اندوهها، قرين غمها، آماج آفات و بلاها، مغلوب شهوات و جانشين مردگان»[۳۹].
[۳۹]- نامه ۳۱.