گزیده ای از سخنان علی رضی الله عنه

* کلام ایشان با این اعتقاد در تضاد است که حوادث دنیوی را به ائمه نسبت می‌دهند

امام علی÷در طلب باران چنین دعا کرد: «خداوندا، كوههاى ما از بىآبى از هم شكافته و زمين ما به صورت غبار در آمده است؛ چهار پايان ما در عطشند و در خوابگاه خويش متحيرند؛ همچون زنانِ بچهمرده‏ ناله سر داده‏اند و از زيادىِ رفت و آمد به سوى چراگاهها و آبشخورها [و نيافتن آب و علف] خسته شده‏اند. بار خدايا، به ناله گوسفندان و آتش و آه سوزناك شتران رحم فرما. بار خدايا، به سرگردانى آنها در راهها و ناله‏هایشان در خوابگاهها ترحم فرما. الها، هنگامى بيرون آمده‏ايم كه خشكسالى پىدرپى به ما هجوم آورده و ابرهاى به ‏ظاهر پر باران به ما پشت كرده‏اند؛ تو مايۀ اميد هر بيچاره و حل كنندۀ مشكلات هر طلب كنندهای. در اين هنگام كه يأس و نوميدى بر مردم چيره شده و ابرها از باريدن باز داشته شده و حيوانات بيابانى رو به هلاكت گذارده‏اند، تو را مى‏خوانيم‏ و تقاضا داريم كه ما را به [خاطرِ] اعمالمان مؤاخذه نكنى و ما را به گناهانمان مگيرى؛ رحمتت‏را بوسيله ابرهاى پر باران و بهاران پر گياه و گياهان سرسبز و پر طراوت بر ما گسترده‏دار؛ باران دانهدرشتِ ‏خود را آنچنان بر ما ببار كه زمينهاى مرده زنده شوند و آنچه از دست رفته است ‏بازگردد. پروردگارا، بارانى زندهكننده، سيرابسازنده، كامل، همگانى، پاكيزه، پربركت، ‏گوارا و روياننده از ناحيه خودت بر ما نازل فرما؛ باراني كه گياهان پربركت و شاخه‏هاى ‏پرثمر به بار آورد و برگهايش سرسبز و خرم باشد، چنان كه بندگان ضعيف را به توان رساند و سرزمينهاى مرده را زنده گرداند. خداوندا، آبى ده كه تپه‏ها و كوههاى بلند ما را پر گياه سازد و در دامنه‏ها و دشتها جارى گردد؛ سرزمين ما را بركت‏ بخشد؛ ميوه‏ها با آن به ما روى آورند؛ حيوانات ما با آن ‏زندگى كنند و سرزمينهاى دورتر از ما نيز با آن بهره‏مند گردند و روستاهاى ما از آن مدد گيرد. [همه اين‌ها را از بركات گسترده و بخششهای فراوان خويش، بر سرزمينهاى فقير و حيوانات ‏وحشى عنايت فرما. [خداوندا،] بارانى دانهدرشت و پىدرپى براى سيرابى گياهان ما فروفرست، آنچنان كه قطراتش يكديگر را برانند و دانه‏هايش به شدت بر هم كوبيده شوند، نه ‏رعد و برقى بىباران و ابرى بى‏ثمر، و نه ابرهاى كوچك و پراكنده، و نه دانه‏هایى ريز همراه ‏بادهاى سرد، [بلكه بارانى مرحمت كن] كه قحطىزدگان به نعمت فراوان رسند و به بركت ‏آن، خشكسالىزدگان زنده گردند؛ زيرا تویى كه «بعد از نوميدى مردم باران را فرومى‏فرستى و رحمتت را بر آنها همه جا گسترش مى‏دهى و تو سرپرستى هستى كه همه كارهايت ‏ستوده است‏ [اقتباس از سوره شورى آيه ۲۸]»[۱۸].

[۱۸]- خطبه ۱۱۵.