* انكار اينكه دنيا و آخرت به خواستِ امام است و هر طور بخواهد در آن تصرف مى‌كند
حضرت على÷فرمود: «هرگز خداوند انسانى را به بهشت نمىبرد كه مرتكب عملى شده باشد كه ملكى را به سبب آن از بهشت رانده است. حكم او بر اهل آسمانها و مردم روى زمين يكسان است؛ و ميان خدا و هيچيك از بندگانش مصالحهاى نيست كه چيزى را كه برهمه جهانيان حرام كرده بر آن بنده مباح نموده باشد»[۱۶].
همچنین حضرت على÷فرمود: «دو چيز در زمين مايۀ امان از عذاب خدا بود: يكى از آن دو برداشته شد، پس ديگرى را دريابيد و بدان چنگ زنيد، اما امانى كه برداشته شد، رسول خداصبود و امانِ باقيمانده، استغفار است، كه خداى بزرگ در آیه ۳۳ سوره انفال می‌فرماید:
﴿وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمۡ وَأَنتَ فِيهِمۡۚ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ مُعَذِّبَهُمۡ وَهُمۡ يَسۡتَغۡفِرُونَ ٣٣﴾[الأنفال: ۳۳].
«و[لى] تا تو در ميان آنان هستى خدا بر آن نيست كه ايشان را عذاب كند و تا آنان طلب آمرزش مىكنند خدا عذابكننده ايشان نخواهد بود»[۱۷].
[۱۶]- خطبه ۱۹۲. [۱۷]- حکمت ۸۸.