گزیده ای از سخنان علی رضی الله عنه

* ستایشِ رسای ایشان انصارش

حضرت على÷فرمود: «به خدا سوگند، آنها اسلام را همچون فرزند در دامانشان پرورش دادند؛ با دستهاى گشاده و پر سخاوت ‏و زبانهاى گويا و منطق كوبنده، با اينكه نياز مادى به آن نداشتند»[۸۶].

حضرت على÷فرمود: «ای مردم، به خدا سوگند که عده مردم شهر شما در بین شهرها بیشتر از تعداد انصار در میانِ عرب است، و ایشان [یعنی انصار] آن روز که رسول خداصبه ایشان ارزانی شد، مانع او و مهاجرینی که همراه او بودند نشدند که دستوراتِ پروردگارش را ابلاغ نماید، مگر دو قبیله [یعنی اوس و خزرج] که چیزی از پیدایش آن دو نمی‌گذشت و محل تولدشان جای کوچه عربها قدیمیتر و کهنتر نبودند. پس زمانی که پیامبرصو یارانش را پناه دادند و خدا و دینش را یاری کردند، اعراب همۀ آنان را با یک تیر هدف گرفتند، و یهودیان علیه آنان هم‌قسم شدند، و با همراهیِ قبایل دیگر، یکی پس از دیگری با ایشان جنگیدند. لذا آنان برای یاری دین خدا تنها ماندند و رشته‌های پیمان میان خود و عرب، و پیمان میانِ خود و یهود را گسستند؛ و با اهل نجد و تهامه و مکه و یمامه و اهل حزن و سهل به جنگ برخاستند و ستون دین را برپا داشتند، و زیر تازیانه‌های ستم شکیبایی ورزیدند، تا آنکه عرب مدیونِ رسول خداصشدند و پیش از آنکه پیامبرصوفات کند، نور چشم ایشان بود؛ پس شما در میان مردم، بیشتر از مردم عرب در آن زمان هستید»[۸۷].

[۸۶]- حکمت ۴۶۵. [۸۷]- شیخ طوسی، الأمالي، ص۱۷۴.