گزیده ای از سخنان علی رضی الله عنه

* تأسف از رفتن مهاجران و انصار و شکایت امام از شیعیانش به خاطر یاری نکردن او

حضرت على÷فرمود: «كجايند مردمى كه ‏به اسلام دعوت شدند و پذيرفتند؟ قرآن را تلاوت كردند و آنچنان كه بايد آن را شناختند؟ به سوى جهاد برانگيخته شدند و عاشقانه همچون عشق ماده شتر به فرزندانش، به سوى آن ‏به راه افتادند؛ غلاف شمشيرها را كنار انداختند و گرداگرد زمين را گروهگروه و صفبهصف احاطه كردند؛ بعضى شهيد گشتند و برخى نجات يافتند؛ هيچگاه از زنده ماندن كسى در ميدان جنگ شاد نميشدند؛ در مرگ شهدا نيازى به تسليت نداشتند؛ بر اثر گريه [از خوف خدا] چشمانشان ناراحت ‏بود و از زيادى روزه، شكمهایشان از غذا تهى؛ دعاهاى بسيار لبهايشان را خشك، و شبزنده‏دارى چهره‏هایشان را دگرگون ‏كرده بود؛ غبارِ خشوع بر چهرهایشان نشسته بود. آنها برادران من بودند كه رفتند؛ بر ما شايسته است تشنه ملاقاتشان باشيم و از فراقشان ‏انگشت ‏حسرت به دندان بگزيم»[۸۳].

[۸۳]- خطبه ۱۲۱.