گزیده ای از سخنان علی رضی الله عنه

* سستی پیروان امام از یاری رساندن به وی

حضرت على÷فرمود: «آگاه باشيد که من شب و روز، پنهان و آشكارا شما را به مبارزه با اين جمعيت دعوت كردم و گفتم پيش از آنكه با شما بجنگند با آنان نبرد كنيد. به خدا سوگند هر ملتى در درون خانه‏اش مورد هجوم دشمن قرار گيرد حتما ذليل‏خواهد شد، ولى شما سستى به خرج داديد و دست از يارى برداشتيد، تا آنجا كه دشمن پىدرپى به شما حمله كرد و سرزمين شما را مالك شد. اكنون بشنويد: این غامدی است که به [شهر مرزى] «انبار» حمله كرده و نماينده و فرماندار من ‏«حسان بن حسان بكرى‏» را كشته و سربازان و مرزبانان شما را از آن سرزمين بيرون رانده است. به من خبر رسيده كه يكى از آنان به خانه زن مسلمان، و دیگری زن غيرمسلمانى كه در پناه ‏اسلام جان و مالش محفوظ بوده است وارد شده و خلخال، دستبند، گردنبند و گوشواره‏هاى آنها را از تنشان بيرون آورده است، در حالى كه براى دفاع، هيچ وسيله‏اى جز گريه و التماس كردن نداشته‏اند. آنها با غنيمت فراوان برگشته‏اند بدون اينكه حتى يك نفر از آنها زخمى گردد و يا قطره‏اى خون ‏از آنها ريخته شود. اگر به خاطر اين حادثه، مسلمانى از روى تأسف بميرد، ملامت نخواهد شد و از نظر من ‏سزاوار و بجاست. اى كاش شما را نمى‏ديدم! شگفتا! شگفتا! به خدا سوگند، اين حقيقت قلب انسان را مى‏ميراند و غم و اندوه ‏مى‏آفريند كه آنها در مسير باطل خود اين چنين متحدند و شما در راه حق، چنين ‏پراكنده و متفرق. روى شما زشت ‏باد و همواره غم و غصه قرينتان باد كه هدف حملات دشمن ‏قرار گرفته‏ايد؛ پىدرپى به شما حمله ميكنند و شما به حمله متقابل دست نمى‏زنيد؛ با شما مى‏جنگند و شما نمى‏جنگيد؛ اين گونه معصيت ‏خدا مى‏شود و شما [با عمل‏خود] به آن رضايت ميدهيد. هر گاه در ايام تابستان فرمان حركت ‏به سوى دشمن دادم، گفتيد: اندكى ما را مهلت‏ ده تا سوزِ گرما فرو نشيند؛ و اگر در سرماى زمستان اين دستور را به شما دادم، گفتيد: اكنون ‏هوا فوقالعاده سرد است؛ ‏بگذار سوز سرما آرام گيرد. همه اين بهانه‏ها براى فرار از سرما و گرما بود. شما كه از سرما و گرما [وحشت داريد] و فرار مى‏كنيد، به خدا سوگند از شمشير [دشمن] بيشتر فرار خواهيد كرد»[۱۰۲].

[۱۰۲]- خطبه ۲۷.