گزیده ای از سخنان علی رضی الله عنه

* اقرار ايشان به فضلِ مهاجرين و انصار بدون استثنا و اينكه آنها اهل فضل و پيشگامان اسلام هستند

حضرت على÷در نامه‌اش به معاویه فرمود: «مگر نمى‏بينى- نه اينكه بخواهم خبرت دهم بلكه به عنوان شكر و سپاسگزارى‏ نعمت ‏خداوند مى‏گويم- که جمعيتى از مهاجران و انصار در راه خدا به ‏شهادت رسیدند و هر كدام داراى مقام و مرتبتى بودند؛ اما هنگامى كه ‏شهيد ما [حضرت حمزهس‏] ‏به شهادت رسید، به او لقب سيدالشهداء [آقاى ‏شهيدان] دادند و رسول اللهصهنگام نماز بر وى [به جاى پنج تكبير] هفتاد تكبير گفت.»[۷۹].

و گفت: «آنها که پیشرو بودند [انصار] به خاطر پیشرو بودنشان پیروز شدند و مهاجران اولیه به فضل و کرامت خود رفتند ...»[۸۰].

و گفت: «و در مهاجرین خیرِ بسیاری است که می‌شناسی؛ خداوند به آنها بهترين پاداش را دهد»[۸۱].

و گفت: «در ركاب پيامبر خداصبوديم؛ پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود را مى‏كشتيم و اين کار جز به ايمان و تسليم ما نمى‏افزود؛ چرا كه بر راه راست ‏بوديم و بر سوزش آلام شكيبايى مى‏ورزيديم و در جهاد با دشمن با جدیت ايستاده ‏بوديم. گاهی مردى از ما و مردى از دشمنان ما مردانه پنجه درمى‏افكندند تا كدام يك جام مرگ‏ را به ديگرى بچشاند؛ گاه ما بوديم كه جام مرگ از دست دشمن مى‏گرفتيم و گاه دشمن بود كه جام مرگ از دست ما مى‏گرفت. چون خداوند صداقت ما را درپيكار ديد، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و ما را پيروزى داد. تا اسلام استقرار يافت و از خوف دشمنان آرميد و در منزلگاههاى خود مأوا گزيد. سوگند به جانم، اگر شيوه و سيرت شما را پيش گرفته بوديم، حتى ستونى از اين بنا برپا نمى‏شد، و از درخت اسلام شاخه ترى نمى‏روييد. به خدا سوگند، آنچه زين پس ‏مى‏دوشيد خون خواهد بود و نصيبى جز پشيمانى نخواهيد برد»[۸۲].

[۷۹]- نامه ۲۸. [۸۰]- نامه ۱۷. [۸۱]- مجلسی، بحارالانوار،۳۳/۱۱۲. [۸۲]- خطبه ۵۶.