* اقرار ايشان به فضلِ مهاجرين و انصار بدون استثنا و اينكه آنها اهل فضل و پيشگامان اسلام هستند
حضرت على÷در نامهاش به معاویه فرمود: «مگر نمىبينى- نه اينكه بخواهم خبرت دهم بلكه به عنوان شكر و سپاسگزارى نعمت خداوند مىگويم- که جمعيتى از مهاجران و انصار در راه خدا به شهادت رسیدند و هر كدام داراى مقام و مرتبتى بودند؛ اما هنگامى كه شهيد ما [حضرت حمزهس] به شهادت رسید، به او لقب سيدالشهداء [آقاى شهيدان] دادند و رسول اللهصهنگام نماز بر وى [به جاى پنج تكبير] هفتاد تكبير گفت.»[۷۹].
و گفت: «آنها که پیشرو بودند [انصار] به خاطر پیشرو بودنشان پیروز شدند و مهاجران اولیه به فضل و کرامت خود رفتند ...»[۸۰].
و گفت: «و در مهاجرین خیرِ بسیاری است که میشناسی؛ خداوند به آنها بهترين پاداش را دهد»[۸۱].
و گفت: «در ركاب پيامبر خداصبوديم؛ پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود را مىكشتيم و اين کار جز به ايمان و تسليم ما نمىافزود؛ چرا كه بر راه راست بوديم و بر سوزش آلام شكيبايى مىورزيديم و در جهاد با دشمن با جدیت ايستاده بوديم. گاهی مردى از ما و مردى از دشمنان ما مردانه پنجه درمىافكندند تا كدام يك جام مرگ را به ديگرى بچشاند؛ گاه ما بوديم كه جام مرگ از دست دشمن مىگرفتيم و گاه دشمن بود كه جام مرگ از دست ما مىگرفت. چون خداوند صداقت ما را درپيكار ديد، دشمن ما را خوار و زبون ساخت و ما را پيروزى داد. تا اسلام استقرار يافت و از خوف دشمنان آرميد و در منزلگاههاى خود مأوا گزيد. سوگند به جانم، اگر شيوه و سيرت شما را پيش گرفته بوديم، حتى ستونى از اين بنا برپا نمىشد، و از درخت اسلام شاخه ترى نمىروييد. به خدا سوگند، آنچه زين پس مىدوشيد خون خواهد بود و نصيبى جز پشيمانى نخواهيد برد»[۸۲].
[۷۹]- نامه ۲۸. [۸۰]- نامه ۱۷. [۸۱]- مجلسی، بحارالانوار،۳۳/۱۱۲. [۸۲]- خطبه ۵۶.