حسن مجتبی رضی الله عنه

فهرست کتاب

۵ ـ زهد و شکیبایی فاطمه‌ی زهراء ل

۵ ـ زهد و شکیبایی فاطمه‌ی زهراء ل

زندگانی علی بن ابی‌طالب سبدور از هرگونه پیچیدگی و تکلف بود؛ هرچند که اسباب مادی و ظاهری رفاه و آسایش در آن یافت نمی‌شد. حکایتی که در سطور بعدی خواهیم خواند، سختی زندگی فاطمه لو موضع رسول اکرم صرا در آن زمان نمایان می‌کند که دخترش فاطمه از او درخواست خدمتگزاری کرد تا در کارهای خانه به او کمک نماید. علی سمی‌گوید: فاطمه لاز سختی کار با آسیاب، شکایت داشت. در همین بحبوحه تعدادی اسیر نزد نبی اکرم صآوردند؛ لذا فاطمه لبه خانه‌ی پیامبر رفت، ولی او را نیافت؛ بلکه عایشه لرا دید و خواسته‌اش ر ابا او درمیان گذاشت. هنگامی که نبی اکرم صبه خانه‌اش آمد، عایشه لاو را از آمدن فاطمه لباخبر ساخت. ما، به رختخواب رفته بودیم که رسول اکرم صنزد ما آمد. می‌خواستم برخیزم که فرمود: «بلند نشوید». آنگاه بین ما نشست، طوری که سردی قدم‌هایش را بر سینه‌ام احساس کردم و سپس فرمود: «آیا به شما، چیزی بهتر ازخواسته‌تان نیاموزم؟ هرگاه به رختخواب رفتید، سی و چهار بار الله اکبر، و سی وسه بار سبحان الله و سی وسه بار الحمد‌ لله بگویید؛ این، برای شما از خدمتکار بهتر است» [۱۴۸].

این حکایت، برای ما روشن می‌سازد که رسول اکرم صچگونه بحران‌های اقتصادی مدینه را از طریق اولویت‌بندی مشکلات و نیازهای اقتصادی اصحاب، حل و فصل می‌نمود. از این رو نیازهای اساسی اصحاب صفه را در رأس مسایل اقتصادی قرار می‌داد و از آنجا که نیاز علی و فاطمه ببه خدمتگزار، چندان اساسی و هم‌ردیف مشکلات اهل صفه نبود، لذا راهکار دیگری برای آن ارائه نمود و رسیدگی به نیازهای اهل صفه را در اولویت قرار داد. پدر حسن سیعنی علی بن ابی‌طالب ساین رهنمود رسول اکرم صرا آویزه‌ی گوشش کرد تا اینکه روزها، سپری شد و علی س، امیر مؤمنان و خلیفه‌ی مسلمانان گردید. در آن زمان بود که آثار تربیت و رهنمود نبوی بر علی سنمایان گردید و دامنش از دنیا و ظواهر فریبنده‌ی آن،پاک ماند؛ هر چند گنج‌های زمین را در اختیار داشت. چرا که ذکر و یاد الله، سراسر قلب و وجودش ر ادر برگرفته و علی سبه این رهنمود نبی‌ اکرم صپایبندی کرده بود. خودش می‌گوید: «به خدا سوگند از آن زمان که رسول‌خدا صاین اذکار را به من یاد داد، آنان را ترک نکردم». یکی از یارانش پرسید: حتی شب صفین؟ فرمود: «آری، حتی شب صفّین» [۱۴۹].

[۱۴۸] صحیح بخاری، حدیث شماره‌ی (۳۷۰۵)؛ صحیح مسلم، شماره‌ی (۲۷۲۸)؛ ترمذی، شماره‌ی (۳۴۰۸). [۱۴۹] مسلم (۴/۲۰۹۲).