۳- تخطئه باید بر اساس دلیل شرعی و توأم با برهان باشد، نه بر اساس جهل و یا سلیقة شخصی:
محمد بن منکرد می‌گوید: حضرت جابرسروزی لباس‌هایش را بر چوبی پهن کرده بود تا خشک شوند، در حالی که ازار خود را پشت گردن گره زده بود [۵]نماز خواند، شخصی به او اعتراض کرد و گفت: آیا تنها با یک «ازار» نماز می‌خوانی؟ حضرت جابرسگفت: قصداً چنین کردم تا نادانی مثل تو مرا ببیند، در زمان حضرت پیامبر جکسی از ما دو چادر نداشت؟ [۶].
ابن حجر می‌گوید: .... هدف، بیان این مطلب است که نمازخواندن با یک تکه پارچه جایز است. گرچه با دو پارچه بهتر است، ویا حضرت جابرسبا زبان حال گفت: قصداً برای بیان جواز نماز چنین کردم تا افراد نادان بر من اقتدا کنند، و یا این که بر من اعتراض کنند، و سپس آن‌ها را بفهمانم که نماز در این صورت جایز است، و علت برخورد تند حضرت جابرساین بود که آنان را از اعتراض بر علما باز دارد و به بحث و تحقیق وادار کند [۷].
[۵] علتش این بود که در آن زمان شلوار مروج نبود و برای این که هنگام رکوع و سجود بدن‌شان پوشیده بماند، چاردهای‌شان را پشت گردن گره می‌زدند. فتح الباری، ۱ / ۴۶۷ ط. السلفیه. [۶] بخاری، فتح الباری، ش: ۳۵۲. [۷] فتح الباری، ۱ / ۴۶۷.