جبروت کعبه
نماز فرض بعد از انجام سنت در بیرون صحن خارجی حرم و سرک عمومی ادا می‌شود. دقایق باقی مانده تا نماز فرض فرصتی است مغتنم تا شخصی از اعضای گروه که اندک اطلاعاتی دارد به راهنمایی حجاج بپردازد. امامت توسط شیخ صالح الحمید صورت می‌گیرد.
به گفته‌ی راهنما باب السلام در حال ترمیم است. در ختم نماز به شکل گروهی از باب ملک فهد به‌سوی صحن مسجدالحرام می‌رویم. متوجه هستیم خطایی نکنیم که مورد سرزنش موظفان حرم قرار بگیریم. چشممان برای اولین بار به کعبه می‌افتد. نور و جبروت عجیبی دارد. توصیف آن با قلم مقدور نیست. باید رفت، دید و تجربه کرد. تعریف کردنی هم نیست. احساس کردنی است. عظمت و بزرگی کعبه برای هر بیننده‌یی مشهود است. عظمت کعبه حجاج را مجذوب و مبهوت خود کرده است. دعای زیر توسط حجاج زمزمه می‌شود:
«اللهم زد هذا البيت تشريفا وتعظيما و...».
پروردگارا! بر عظمت و شرافت این خانه بیفزای و بر شرافت و بزرگی کسانی که این خانه را بزرگ می‌دارند بیافزای. صحن حرم و صحن طواف مملو از جمعیت است.
حجاجی را می‌بینی که در اولین بار ورود چشمهایشان به اشک نشسته است.
«اللهم هذا البيت بيتك والعبد عبدك ...»
این خانه، خانه‌یی است با عظمت. با قوانینی خاص. وقتی به مسجدی وارد می‌شویم تهیه‌ی آن دو رکعت نماز است. اما تهیه این مسجد هفت دور طواف است. در آن جا زن و مرد در وقت طواف خود را چون ذره‌یی در آغوش جمعیت رها می‌کنند. خبری از برخورد‌های خشنی که شنیده یا خوانده بودیم نیست. طواف کننده گان و میزبانان مهربان هستند. تو وقتی ادعاهای ایران در باره‌ی حرمین را می‌شنوی فکر می‌کنی در آن جا با مردمی کاملا‌بی منطق، خشن و متعصب روبروی خواهی شد. یار زنده و صحبت باقی.