سُورَةُ المُدَّثِّرِ
بسم الله الرحمن الرحیم
﴿ يَٰٓأَيُّهَا ٱلۡمُدَّثِّرُ ١ قُمۡ فَأَنذِرۡ ٢ وَرَبَّكَ فَكَبِّرۡ ٣ وَثِيَابَكَ فَطَهِّرۡ ٤ وَٱلرُّجۡزَ فَٱهۡجُرۡ ٥ وَلَا تَمۡنُن تَسۡتَكۡثِرُ ٦ وَلِرَبِّكَ فَٱصۡبِرۡ ٧فَإِذَا نُقِرَ فِي ٱلنَّاقُورِ ٨ فَذَٰلِكَ يَوۡمَئِذٖ يَوۡمٌ عَسِيرٌ ٩ عَلَى ٱلۡكَٰفِرِينَ غَيۡرُ يَسِيرٖ ١٠ ذَرۡنِي وَمَنۡ خَلَقۡتُ وَحِيدٗا ١١ وَجَعَلۡتُ لَهُۥ مَالٗا مَّمۡدُودٗا ١٢ وَبَنِينَ شُهُودٗا ١٣ وَمَهَّدتُّ لَهُۥ تَمۡهِيدٗا ١٤ ثُمَّ يَطۡمَعُ أَنۡ أَزِيدَ ١٥ كَلَّآۖ إِنَّهُۥ كَانَ لِأٓيَٰتِنَا عَنِيدٗا ١٦ سَأُرۡهِقُهُۥ صَعُودًا ١٧﴾
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
ای جامه بر سرکشیده ﴿۱﴾برخیز و بترسان ﴿۲﴾و پروردگارت را بزرگ‌دان (تکبیرگوی) ﴿۳﴾و جامه‌ات را پاک بدار ﴿۴﴾و از پلیدی دور کن ﴿۵﴾و منت مگذار که زیادتی یابی ﴿۶﴾و برای خاطر پروردگارت صبور باش. ﴿۷﴾پس چون در شیپور دمیده شود ﴿۸﴾پس آنوقت همان روز سختی است ﴿۹﴾بر کافران آسان نیست ﴿۱۰﴾مرا واگذار با آنکه او را آفریدم به تنهائی ﴿۱۱﴾و برای او مال فراوان قرار دادم ﴿۱۲﴾و فرزندانی حاضر ﴿۱۳﴾و برای او آماده کردم هر چیز را آماده‌کردن کاملی ﴿۱۴﴾سپس طمع دارد که افزونش دهم ﴿۱۵﴾هرگز زیرا او با آیات ما عناد دارد ﴿۱۶﴾بزودی او را به سختی بگیرم ﴿۱۷﴾
﴿ إِنَّهُۥ فَكَّرَ وَقَدَّرَ ١٨ فَقُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ ١٩ ثُمَّ قُتِلَ كَيۡفَ قَدَّرَ ٢٠ ثُمَّ نَظَرَ ٢١ ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ ٢٢ ثُمَّ أَدۡبَرَ وَٱسۡتَكۡبَرَ ٢٣ فَقَالَ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا سِحۡرٞ يُؤۡثَرُ ٢٤ إِنۡ هَٰذَآ إِلَّا قَوۡلُ ٱلۡبَشَرِ ٢٥ سَأُصۡلِيهِ سَقَرَ ٢٦ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا سَقَرُ ٢٧ لَا تُبۡقِي وَلَا تَذَرُ ٢٨ لَوَّاحَةٞ لِّلۡبَشَرِ ٢٩ عَلَيۡهَا تِسۡعَةَ عَشَرَ ٣٠ وَمَا جَعَلۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلنَّارِ إِلَّا مَلَٰٓئِكَةٗۖ وَمَا جَعَلۡنَا عِدَّتَهُمۡ إِلَّا فِتۡنَةٗ لِّلَّذِينَ كَفَرُواْ لِيَسۡتَيۡقِنَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَيَزۡدَادَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِيمَٰنٗا وَلَا يَرۡتَابَ ٱلَّذِينَ أُوتُواْ ٱلۡكِتَٰبَ وَٱلۡمُؤۡمِنُونَ وَلِيَقُولَ ٱلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٞ وَٱلۡكَٰفِرُونَ مَاذَآ أَرَادَ ٱللَّهُ بِهَٰذَا مَثَلٗاۚ كَذَٰلِكَ يُضِلُّ ٱللَّهُ مَن يَشَآءُ وَيَهۡدِي مَن يَشَآءُۚ وَمَا يَعۡلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلَّا هُوَۚ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكۡرَىٰ لِلۡبَشَرِ ٣١ كَلَّا وَٱلۡقَمَرِ ٣٢ وَٱلَّيۡلِ إِذۡ أَدۡبَرَ ٣٣ وَٱلصُّبۡحِ إِذَآ أَسۡفَرَ ٣٤ إِنَّهَا لَإِحۡدَى ٱلۡكُبَرِ ٣٥ نَذِيرٗا لِّلۡبَشَرِ ٣٦ لِمَن شَآءَ مِنكُمۡ أَن يَتَقَدَّمَ أَوۡ يَتَأَخَّرَ ٣٧ كُلُّ نَفۡسِۢ بِمَا كَسَبَتۡ رَهِينَةٌ ٣٨ إِلَّآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡيَمِينِ ٣٩ فِي جَنَّٰتٖ يَتَسَآءَلُونَ ٤٠ عَنِ ٱلۡمُجۡرِمِينَ ٤١ مَا سَلَكَكُمۡ فِي سَقَرَ ٤٢ قَالُواْ لَمۡ نَكُ مِنَ ٱلۡمُصَلِّينَ ٤٣ وَلَمۡ نَكُ نُطۡعِمُ ٱلۡمِسۡكِينَ ٤٤ وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ ٱلۡخَآئِضِينَ ٤٥ وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوۡمِ ٱلدِّينِ ٤٦ حَتَّىٰٓ أَتَىٰنَا ٱلۡيَقِينُ ٤٧﴾
زیرا او دربارۀ قرآن فکر کرد و حساب نمود ﴿۱۸﴾پس کشته شود(مرده باد) چگونه حساب کرد ﴿۱۹﴾سپس مرده باد چگونه حساب کرد ﴿۲۰﴾آنگاه نظر کرد ﴿۲۱﴾سپس عبوس کرد و روترش نمود ﴿۲۲﴾سپس روگردانید و تکبر نمود ﴿۲۳﴾پس گفت نیست این سخن مگر سحری که ترجیح داده می‌شود ﴿۲۴﴾نیست این مگر گفتار بشر ﴿۲۵﴾بزودی می‌برم او را به سقر ﴿۲۶﴾و ندانسته‌ای سقر چیست؟ ﴿۲۷﴾نه کسی را باقی گذارد و نه رها کرد ﴿۲۸﴾و پوست بشره را بسوزاند ﴿۲۹﴾نگهبانان بر آن نوزده نفرند ﴿۳۰﴾و ما مأمورین آتش را جز فرشتگان قرار ندادیم و شمارة آنان را قرار ندادیم مگر برای امتحان آنانکه کافرند تا آنانکه کتاب داده شده‌اند به یقین برسند تا زیاد گردد ایمان آنانکه ایمان آورده‌اند و اهل کتاب و مؤمنین شک نکنند و تا آنانکه در دلهاشان مرض است و کافران بگویند خدا چه اراده کرده به این عدد که برای مثل آورده، بدین گونه خدا گمراه می‌کند هر که را بخواهد و هدایت می‌کند هر که را بخواهد و سپاه پروردگارت را نمی‌داند جز خودش، و نیست این سقر مگر تذکری برای بشر ﴿۳۱﴾آری قسم به ماه ﴿۳۲﴾و به شب چون برود ﴿۳۳﴾و به صبح چون آشکار گردد ﴿۳۴﴾که سقر یکی از عذابهای بزرگ است ﴿۳۵﴾ترسانندة آدمیان است ﴿۳۶﴾برای هر کس جلو رود و یا عقب افتد ﴿۳۷﴾هر کس در گرو اعمال خود است ﴿۳۸﴾مگر سمت راستیها ﴿۳۹﴾که در بهشتها از یکدیگر پرسش می‌کنند ﴿۴۰﴾از گنه‌کاران ﴿۴۱﴾که چه چیز شما را به سقر برد ﴿۴۲﴾گویند: ما از نمازگزاران نبودیم ﴿۴۳﴾و مسکین را طعام نمی‌دادیم ﴿۴۴﴾و با یاوه‌گویان یاوه می‌گفتیم ﴿۴۵﴾و به روز جزاء تکذیب می‌کردیم ﴿۴۶﴾تا مرگ ما رسید ﴿۴۷﴾
﴿فَمَا تَنفَعُهُمۡ شَفَٰعَةُ ٱلشَّٰفِعِينَ ٤٨ فَمَا لَهُمۡ عَنِ ٱلتَّذۡكِرَةِ مُعۡرِضِينَ ٤٩ كَأَنَّهُمۡ حُمُرٞ مُّسۡتَنفِرَةٞ ٥٠ فَرَّتۡ مِن قَسۡوَرَةِۢ ٥١ بَلۡ يُرِيدُ كُلُّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ أَن يُؤۡتَىٰ صُحُفٗا مُّنَشَّرَةٗ ٥٢ كَلَّاۖ بَل لَّا يَخَافُونَ ٱلۡأٓخِرَةَ ٥٣ كَلَّآ إِنَّهُۥ تَذۡكِرَةٞ ٥٤ فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ ٥٥ وَمَا يَذۡكُرُونَ إِلَّآ أَن يَشَآءَ ٱللَّهُۚ هُوَ أَهۡلُ ٱلتَّقۡوَىٰ وَأَهۡلُ ٱلۡمَغۡفِرَةِ ٥٦ ﴾
پس شفاعت شفیعان سودشان ندهد. ﴿۴۸﴾پس چه شده این مردم را که از تذکر و پند اعراض می‌کنند ﴿۴۹﴾گویا خران رم‌کننده می‌باشند ﴿۵۰﴾که از شیر گریخته‌اند ﴿۵۱﴾بلکه هر مردی از ایشان می‌خواهد صحیفه‌‌های نشر شده به او داده شود ﴿۵۲﴾نه چنین است هرگز بلکه از سرای دیگر نمی‌ترسند ﴿۵۳﴾آری این قرآن موجب تذکری است ﴿۵۴﴾پس هر که بخواهد پند گیرد و آنرا یاد کند ﴿۵۵﴾و پند نمی‌گیرند مگر اینکه خدا بخواهد که او اهل تقوی و مغفرتست ﴿۵۶﴾.