سُورَةُ البَلَدِ
بسم الله الرحمن الرحیم
﴿ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ١ وَأَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٢ وَوَالِدٖ وَمَا وَلَدَ ٣ لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ ٤ أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ ٥ يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا ٦ أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ ٧ أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ ٨ وَلِسَانٗا وَشَفَتَيۡنِ ٩ وَهَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ ١٠ فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ ١١ وَمَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ ١٢ فَكُّ رَقَبَةٍ ١٣ أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ ١٤ يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ ١٥ أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ ١٦ ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَتَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ ١٧ أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ ١٨ وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بَِٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشَۡٔمَةِ ١٩ عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ ٢٠﴾
به نام خداوند بخشندۀ مهربان
قسم نمی‌خورم به این شهر ﴿۱﴾در حالیکه تو ساکن این شهری ﴿۲﴾قسم به والد و آنچه تولید کرده ﴿۳﴾که در حقیقت انسان را در شدت و رنج آفریدیم ﴿۴﴾آیا انسان گمان می‌کند که احدی بر او قدرت ندارد ﴿۵﴾می‌گوید مال فراوانی را نابود کردم. ﴿۶﴾آیا انسان گمان می‌کند که کسی او را ندیده است ﴿۷﴾آیا برای او دو دیده قرار ندادیم ﴿۸﴾و زبانی با دو لب عطا نکردیم ﴿۹﴾و او را به دو اوج هدایت نکردیم ﴿۱۰﴾پس به گردنة دشواری بالا نرفت ﴿۱۱﴾و تو چه دانی که گردنه چیست ﴿۱۲﴾گردنی را آزاد کردن ﴿۱۳﴾و یا به روز قحطی طعام‌دادن ﴿۱۴﴾یتیم خویشاوندی را ﴿۱۵﴾و یا مسکین خاک‌نشینی را ﴿۱۶﴾باضافه از کسانی باشد که ایمان آورده و یکدگر را به صبر و ترحم سفارش نموده باشد. ﴿۱۷﴾اینان یاران با میمنتند ﴿۱۸﴾و آنانکه به آیات ما کفر ورزند یاران نامبارکند ﴿۱۹﴾قرین ایشانست آتش سرپوشید. ﴿۲۰﴾.